Να βγάλω το τραπεζάκι στην Τοσίτσα, μπροστά από το Πολυτεχνείο?

Από την Ιταλία τα νέα αυτή τη φορά.
Ένας 35χρονος μηχανικός, και μάλιστα δικός μου, ηλεκτρολόγος μάλλον (γιατί λέει ότι είναι ειδικός στα τραπεζικά συστήματα ασφαλείας, βέβαια εγώ δεν είμαι αλλά οκ…), ο Σέρτζο Ναπολιτάνο (ωραίο όνομα ε?) βγάζει κάθε Κυριακή στις 10 το πρωί ένα τραπεζάκι με τέσσερις καρέκλες στην πλατεία Σαν Μπαμπίλα του Μιλάνο με την εξής γραπτή πρόσκληση:
«Αν θες να πεις δύο κουβέντες, κάθισε. Είναι δωρεάν».
Η ιδέα του ήρθε μέσα σε ένα ασανσέρ (ε ρε πέραση που έχουν τα άτιμα τα ασανσέρ, βλέπε Παρά 5), σε εκείνα τα δευτερόλεπτα που βαριέσαι τόσο που «το βλέμμα σου εξετάζει από τη μύτη του παπουτσιού σου μέχρι τις οδηγίες για το μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος». Παρατήρησε ότι «προτιμά κανείς να διαβάζει αυτές τις άχρηστες πληροφορίες, αντί να αφιερώσει ένα λεπτό προσοχής στο διπλανό του και να τον ακούσει».

Ο ευφυής, συμπαθέστατος, όρθιος Σέρτζο με μερικούς … εξομολογούμενους (?)

Στις δέκα φορές που έχει στήσει το τραπεζάκι του έχουν περάσει από αυτό καμιά ογδονταριά άνθρωποι και η επιτυχία είναι τέτοια που υπάρχουν σκέψεις για «υποκαταστήματα» (υποτραπεζάκια δηλαδή) σε Ρώμη και Τορίνο. Άσε που έχει και σελίδα: http://www.duechiacchieregratis.it/

Τον επισκέπτονται νέοι, ηλικιωμένοι και ζευγάρια αλλά οι περισσότεροι εξομολογούμενοι είναι μόνοι άντρες. Εμφανίστηκε λέει και ένας που πέρασε, του έριξε μια ματιά και του είπε περιφρονητικά:
«Είμαι καθηγητής Πανεπιστημίου. Αντί για δωρεάν θα έπρεπε να πληρώσετε εσείς για να μου μιλήσετε». Τι κρίμα, τόσα χρόνια σπουδών και επιμόρφωσης στο βρόντο… Αγράμματος έμεινε…

Ο Σέρτζο υποστηρίζει ότι η ψηφιακή επικοινωνία (πχ όπως είναι και η δική μας) δεν μπορεί να αντικαταστήσει «την ανάγκη να κοιτάς τον άλλο στα μάτια». Και δεν έχει άδικο ο Σέρτζο, γιατί δεν υπάρχει γρηγορότερος τρόπος να ανακουφιστείς από κάτι που σε πονάει παρά κοιτώντας την έκφραση που θα πάρουν τα μάτια αυτού που σε ακούει. Χίλιες λέξεις παρηγοριάς και συμπόνιας δεν υποκαθιστούν τη δύναμη μιας δυνατής ματιάς κατανόησης και απονομής δικαιοσύνης.

Μμμμ, δηλαδή λέτε πόσο τρελή θα φαινόμουν αν έβγαινα με ένα τραπεζάκι μπροστά στο Πολυτεχνείο; Αλλά όχι τσάμπα, με χρέωση 1 ευρώ. Γιατί; Γιατί ένας τύπος που πούλαγε ζώνες και τσάντες σε μια γωνιά πιο κάτω από το τραπεζάκι του Σέρτζο του είπε ότι «αν ζητούσε έστω και ένα ευρώ θα ήταν καλύτερα. Ο κόσμος δεν έχει πια εμπιστοσύνη όταν ακούει τη λέξη δωρεάν».

Ξύλο που το θέλουμε…