Sunday, June 29, 2008

Αργούν τα Χριστούγεννα?

Έχουμε κάτι φίλους Ελβετούς χρόνια τώρα. Δηλαδή αυτή η φιλιά ξεκινάει από πολύ παλιά, τότε που ο παππούς και η γιαγιά ζούσανε. Αυτό το ζεύγος λοιπόν, ευτυχές, ανύπαντρο και ελεύθερο να σημειώσω, επισκέπτεται χώρες τις Ευρώπης και την Ελλαδίτσα μας με ένα τροχόσπιτο εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά αυτό το ταξίδι το πραγματοποιούν περίπου ανά δυο χρόνια τώρα που μεγάλωσαν. 
Τα Χριστούγεννα, μέσα στην παραζάλη μας με δουλειές και σούρταφερτα έχουμε πάψει πιστεύω προ πολλού να ασχολούμαστε με το πνεύμα των γιορτών και όλα αυτά τα ζαχαρωτά πράγματα. Εκεί είναι που οι φίλοι Ελβετοί κάνουν εντυπωσιακή εμφάνιση με ένα συστημένο πακέτο στο ταχυδρομείο. Και είναι ανεξέλιγκτη η ευτυχιά που νιώθω όταν γυρίζοντας από την δουλειά βρίσκω το τραπέζι μπροστά άπειρες λαχταριστές σοκολάτες απευθείας από την Ελβετία. Τόσο απλό και τόσο αγαπησιάρικο και χριστουγεννιάτικο.
Και καταλήγω στο προκείμενο, οτι δηλαδή εμείς σαν οικογένεια είμαστε όλοι λιγούρηδες όσο δεν πάει. Κάθε φορά με τις σοκολάτες αυτές γίνεται σφαγή. Μέρα με τη μέρα μετράμε απώλειες, γίνεται καταμέτρηση του στόλου, εξετάζονται οι αιτίες της ήττας και γενικά μάχη πολύ μάχη. 

Η μεγαλύτερη από όλες τις μάχες όμως είναι η προσωπική. Αυτή δηλαδή που έχει να κάνει με τον απολογισμό στον ίδιο σου τον εαυτό. Τελικά όλοι καταλήγουμε να ρίχνουμε εύθυνες ο ένας στον άλλο ότι αυτός έκανε την αρχή και αυτή η σοκολάτα εξαφανίστηκε πάλι σε μισή μέρα. Μιλάμε για γελοία πράματα από εξωτερικής σκοπιάς, αλλά το κακό στη ζωή είναι οτι η εσωτερική σκοπιά είναι που μετράει.

Πρόσφατα οι φίλοι Ελβετοί μας επισκέφτηκαν και ήρθαν φορτωμένοι με το γνωστό πακέτο από σοκολάτες. Αφού πλακωθήκαμε στη μασαμπούκα μας έπιασε το ενοχικο και αρχίσαμε να ψάχνουμε για μέτρα ασφαλείας. Η λατρευτή μαμά είχε την καταπληκτική ιδέα να τυλίξουμε όλες τις σοκολάτες που έχουν ξεμείνει σαν ένα εμπόδιο πριν την καταστροφή. Και το προχώρησε ένα βήμα παρακάτω, σε περίπτωση που ο πειρασμός μας βάλει σε μεγάλη φαγούρα και αρχίσουμε να περιεργαζόμαστε το "δέμα":
Δε θέλω σχόλια για το "λέμαργος", εμείς απλά σπουδάσαμε, αυτοί απλά ιδρώσανε.

Με αφορμή όλη αυτή την ιστορία θα ήθελα να ρωτήσω κάτι.
Δεν είναι έτσι σε όλες τις οικογένειες? Δηλαδή, πάντα δεν υπάρχει αυτό το αίσθημα αμαρτίας και πειρασμού με τα γλυκά μέσα στο σπίτι? Οτι τρώτε πολλά γλυκά, ή οτι δεν πρέπει να φτιάχνονται συχνά γλυκά γιατί τα τρώμε αμέσως και παχαίνουμε? Έχω ακούσει από κάποιους τελευταία οτι δεν υπάρχει ουτε η μηδαμινή ενοχή (=1 γλυκό την ημέρα χαλαρουίτα) ως προς αυτό το θέμα και μου φαίνεται απλά εξωγήινο!

Εγώ προς το παρόν έχω αποφασίσει να περιμένω μέχρι τα Χριστούγεννα! Για τις σοκολάτες βέβαια :)

Sunday, June 22, 2008

Ααα α α, κρουαζιέρα θα σε πάωωω!

Δεν κάνω ποστ, δεν έχω υπομονή να κάνω ποστ! Το κεφάλι μου είναι σα κουνημένο και το μόνα πράγματα που σκέφτομαι εκτός δουλειάς είναι η "και καλά" εξεταστική που έχω (την αγναντεύω απλά) και οι διακοπές που θα πάω (σχεδόν τις έχω κάνει τόσο που έχω λυσσάξει να τις σκέφτομαι!).
Το πρώτο πράγμα το σκέφτομαι ψυχαναγκαστικά και το δεύτερο για οξυγόνο!

Το μόνο που καταδέχομαι να ποστάρω είναι μια φωτό νεαράς Ελληνίδας με τα όλα της στον ηλεκτρικό γιατί μου θυμίζει ήλιους, άσπρο, ηλιοκαμμένο, αντιηλιακό και δροσιά να μπει του Αυγούστου!

Wednesday, June 11, 2008

Mafaldomousepad

Αχ αυτή η εποχή που ζούμε... Σου δίνει τέτοια ευτυχία κάποιες φορές με τη δύναμη που αποκτάς όλο και περισσότερο.. Χτες έφτασε στο σπίτι ένα mousepad που έφτιαξα μόνη μου με τη mafaldoula! Και έκανε ένα μήνα και κάτι να έρθει, σχεδόν το είχα ξεγράψει αλλά να το!



ΤΕΛΕΙΟ ? :)

Monday, June 9, 2008

Δάγκωσα το Αγκίστρι

Πήγα εκδρουμή στο Αγκίστρι αυτό το ΣΚ και πολύ ωραία ήτανε! Γενικά το Αγκίστρι αρχίζει να αποτελεί εύκολη επιτυχημένη συνταγή για σύντομες και πλήρεις διακοπές. Δηλαδή και καλή θαλασσίτσα έχει και πρασινάκι είναι και να ξελιγωθείς στο φαί βρίσκεις (και θες) και μια ώρα απόσταση είναι.. Όλα καλά δηλαδή, αρκεί να έχουμε λεφτά φυσικά.

Οι τουρίστες στο Αγκίστρι είναι υποχρεωμένοι στον αιώνιο περίπατο καθώς τα παγκάκια απαγορεύτηκαν και μπήκαν φυλακή.

Και είπαμε να πιούμε φρεντοτσίνο αλλά δεν ήπιαμε γιατί είχε μόνο φρεντουτσίνο.

Και τρελαμένοι κύριοι σκάγανε στην παραλία όπου τη βγάζανε στην ξαπλώστρα με τα ρούχα για καμμιά ώρα σε κατάσταση αφασίας.


Και φοβηθήκαμε οτι βρήκαμε ενεργειακό σταθμό της Darma (βλέπε Lost) και δε βρίσκαμε που να κοπανάμε τον αριθμό κάθε λίγο και λιγάκι για να μην ανατιναχτούμε.

Και ο ήλιος συνέχιζε να δείχνει τα δόντια του (κατά το έβρεχε μονότονα).

Και μετά από ένα ωραιότατα κάψιμο δια ποδηλατάδας άνευ αντηλιακού (και εγκεφαλικού) φτάσαμε σε παραλία-ανταμοιβή.

Και η κυρία ομολογουμένως αν και χουντρή (κατά το φρεντουτσίνο) πολύ επιτυχημένη επιλογή μαγιώ έκανε και αξιοπρεπέστατη χαρούμενη εμφάνιση είχε.

Sunday, June 1, 2008

SEBASTIEN TELLIER: τι ωραία γαλλοελεκτροποπ!

Τελικά η eurovision δεν είναι και τόσο κακή! Γιατί έτσι μαθαίνεις κάτι παλικαράκια σαν τον Sebastien!

Καλοκαιρινότατος στη συμμετοχή της Γαλλίας στη Eurovision (Divine):


Και αυτό όλοι το έχουμε ακούσει και είναι δικό του (La Ritournelle):


Viva la France!