Χρόνια πολλά??

Παιδάκια Χρόνια Πολλά και από μένα!

(Θα τα πούμε ξανά από Τετάρτη!)

Σας εύχομαι αυστηρά και μόνο υγεία, ώστε να έχετε το περιθώριο να δώσετε τον καλύτερο σας εαυτό προσπαθώντας να πετύχετε τα όνειρα σας.

Προσοχή, σε περίπτωση που τα όνειρα σας είναι εξωπραγματικά, με την ακριβή (πολλά τα λεφτά) έννοια του όρου, τότε θα δώσω με απευθείας ανάθεση και ένα ποσοστό των ευχών μου, γύρω στο 15%, για την επίτευξη των ονείρων σας!

Σματςςςςς!

GOGO!

Διάλογοι

1.Ο διάλογος της ανταμοιβής

Στο σπίτι
(Βαρετή εισαγωγή για να μπείτε στο θέμα) Ο μπαμπάς μου έχει σα χόμπυ το ψάρεμα. Βασικά, σα τον κάθε μεσήλικα που γερνά και σέβεται τον εαυτό του, την έχει δει ότι θέλει να γίνει αγρότης και ψαράς και να αφήσει την Αθήνα μόλις πάρει σύνταξη. Όλα καλά (λέμε τώρα!).
Παρόλο που κ ο παππούς ήταν ψαράς δεν μας έμεινε ποτέ μια βάρκα ή ένα καΐκι ώστε να κάνει το κέφι του ο ντάντυ, οπότε πήγαινε και ψάρευε κολυμπώντας με το δίχτυ μέσα σε μια λεκάνη αγκαλιά (Ο μαζόχας). Έλα μου όμως που καμιά φορά μας θυμάται και η τύχη και του έκατσε να «κληρονομήσει» μια βάρκα από ένα θείο που μας… «χαιρέτησε». Μιλάμε για μια βάρκα καρυδότσουφλο έτσι, δείτε και τη φωτογραφία που την είχα βγάλει το καλοκαίρι όταν ήταν παρατημένη στο παραιτημένο επίσης καφενείο του άλλου μου παππού σε ένα ορεινό χωριό (τόινγκ!) στα Χανιά (ξέρω, το έχω κουράσει πολύ, αλλά έτσι είμαι εγώ, αναλυτική!).

Δώσαμε και 200 ευρώ για να τη φέρουμε Αθήνα και δεν ξέρω και γω πόσα αλλά για να πάει στο χωριό εδώ (δεν παίρναμε μια καινούργια???).
Καλά, ο ντάντυ πανευτυχής, λες και είναι ο τύπος από τη διαφήμιση που «δεν ξέρει τι έχει» και τον χαιρετούν οι καπετάνιοι του πλοίου!

Και φτάνω στο διάλογο για τον οποίο διαβάζεται όλααα αυτά.
Βράδυ τώρα, και κάθονται χαλαροί στο σαλόνι μαμά και μπαμπάς.

Μαμά: «Και πως θα την πεις την βάρκα?»
Μπαμπάς: «Ε Βαγγελιώ!» (έτσι λένε τη μαμά),σχεδόν ακαριαία και με ένα γλυκό χαμογελάκι και ένα υφάκι που υπονοούσε ότι αυτό ήταν αυτονόητο.
Μαμά: «Εύα», όλο νάζι και κακό.
Μπαμπάς: «Εύα», συγκαταβατικά και στο στυλ «ότι πεις εσύ».

Κάποιοι θα τρέξουν να πουν, να οι γυναίκες κάνουν κουμάντο στο σπίτι και έχουν τον έλεγχο όλων. Εμένα όμως, που ξέρω για ποιους ανθρώπους μιλάω, μου φάνηκε σαν την επιβεβαίωση όλων. Την αναγνώριση όλων των κόπων. Τη δήλωση «ακόμα σε αγαπάω και είσαι πρώτη στην καρδιά μου». Την δικαίωση όλων όσων έχει κάνει ο ένας για τον άλλο. Σαν μια μεγάλη ανταμοιβή, όσο χαζό και αν ακούγεται!


2. Ο διάλογος του αυτονόητου

Στο τρένο
Ακούγεται το κλασικό: «Επόμενη στάση: Μοναστηράκι»
Και έχω δίπλα μαμά με δύο ζουζούνια – κοριτσάκια, ξανθά, γλυκούλια, τσαχπίνικα, τα αγαπημένα μου.

Ρωτάει το ένα το μικρό: «Τι είναι Μοναστηράκι?»
Και απαντάει το άλλο, ως πιο έμπειρο: «Α, εδώ κατεβαίνουν οι καλόγριες!».

Μιλάμε εκείνη τι στιγμή παθαίνεις αυτό που θες να σκάσεις ένα χαμόγελο να το ευχαριστηθείς αλλά τρέμεις μήπως προσβάλεις τη μαμά τους ότι και καλά «τι χαζομάρες λένε τα παιδιά σου». Και όμως ήταν τόσο απλό και φυσιολογικό σα σκέψη! Για να ήταν ακόμα πιο πλήρες θα έπρεπε να πει «οι μικρές καλόγριες»!


Αντε σας κούρασα και δε μου αρέσουν τα μεγάλα ποστ! Με κουράζουν!

Αύριο θα δω και το 2 (του Παπαιωάννου ντε) και θα σας πω μετά (αν και σίγουρα θα πάθω κρίση ότι ήταν τέλειο).

Δημόσιες υπηρεσίες: Η Ερωτική και Εμφανισιακή σας αποκατάσταση

Την προηγούμενη Τετάρτη που είχε απεργία διάλεξα να πάω στη δουλειά με τρόλεϊ, καθώς κώλωσα να πάρω το τουτού, όντας και αρχάρια. Που να παρκάρω εγώ τώρα, θέλω και το χρόνο μου και να το συζητήσουμε λίγο ρε παιδιά κλπ κλπ…)
Χρειάστηκε να περάσω κανά τρίωρο συνολικά μέσα στα τρόλεϊ και υπό κλίμα πολύ έντονης σύσφιξης σχέσεων (έχω καλομάθει απ’ ότι φαίνεται με τον ηλεκτρικό). Το βράδυ φεύγοντας, περίμενα υπομονετικά στη στάση των τρόλει στο Σύνταγμα, ξέρετε απέναντι από τα Mac Donald’s, εκεί που υπάρχει και η μεγαλειώδης πιάτσα των ταξί. Μόνο που εκείνη τη μέρα, τα άτιμα είχαν γίνει ανάρπαστα. Σε μια φάση σκέφτηκα, «δεν παίρνεις και συ ένα ταξί να πας στο σπιτάκι σου να ησυχάσεις!» και μόλις πήγα να ενεργοποιήσω τον αισθητήρα ανίχνευσης κίτρινων αυτοκινήτων συνειδητοποίησα την εικόνα που είχα τόση ώρα μπροστά μου και δεν είχα πάρει χαμπάρι.













Εδώ το καλό το πράμαααα! Διαλέχτε και πάρτεεεεε!

Η χαρά του άντρα ταξιτζή. Μόλις έσκαγε ταξί, έβλεπες με τη σειρά ένα ένα τα πιπινάκια να πλησιάζουν να πουν τον προορισμό τους με μια τεράστια απελπισία ενώ οι ντράιβερς τις προσπερνούσαν μια προς μια ρίχνοντας χυλόπιτες.Όποία ικανοποίηση θα ένιωθαν να σε παρακαλάνε 10 μοδάτα γκομενάκια που μόλις τελείωσαν τα ψώνια τους για να μπουν στο αυτοκίνητο τους. Οι ταξιτζήδες είχαν το ελεύθερο του «διαλιέχτε και πάρτε» αυτό που σας κάνει. Με το που έκανα το συνειρμό απέκλεισα το ενδεχόμενο να πλησιάσω να πάρω θέση στη γραμμή για το «παρακαλετό» (ωχ, γράφεται αυτή η λέξη???).

Ε, την άλλη μέρα, μιας και δεν είχε απεργία πήγα πρωί – πρωί στην εφορία για να πάρω κάτι φορολογικές ενημερότητες. Καθόλου κόσμος, λέω «τέλεια, θα ξεμπερδέψω μπαμ – μπαμ». Φτάνω στο γκισέ (με γαλλική πγοφογά παγακαλώ) και τη βλέπω. Αυτή όμως δε με βλέπει…


















Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο ωραία δημόσια γκόμενα?

Πούδρα, καθρεφτάκι, κραγιονάκι και άγιος ο θεός. Πήρε το χρόνο της (πήρα και γω τη φωτογραφία μου) και μετά γύρισε (τσικιτιγκλόν) και με εξυπηρέτησε…

Το Ελληνικό Δημόσιο φροντίζει τον εαυτό του και νοιάζεται για σας!

Αντίστροφη μέτρηση

Τα σημάδια το δείχνουν, έχουμε αρχίσει να αποτρελαινόμαστε.

Φοράμε ότι να ναι.

Έλεος πια με τα μαύρα κολάν μαζι με αρκουδιάρικες μπότες. Και είπαμε, φορέστε τη δική σας κορδέλα, αλλά μια, όχι δέκα… Δεν έχει καν πλάκα.

Σκαρφιζόμαστε τα πάντα για να πουλήσουμε.

Αυτή είναι η επωνυμία και το σλόγκαν μαγαζιού που πουλάει ρούχα στην Ευαγγελιστρίας (ανεβαίνοντας από Μοναστηράκι προς Ομόνοια, στο δεξί σας χέρι). Και δεν πουλάει μαύρα ρούχα για κηδείες (μόνο έτσι θα το δικαιολογούσα).


Πολλαπλασιάζονται οι γιαγιάδες τύπου «Θεοπούλα».

Τις βλέπω. Είναι και οι δύο απίστευτα περιποιημένες. Με τα φουλάρια τους, τα σκουλαρίκια τους, τα κραγιόν τους και τα μαλλιά τύπου τσάρλεστον, με τα απαραίτητα κυματάκια. Υπέροχες αλλά αλλοπαρμένες, σκέφτομαι πως είναι πανεύκολος στόχος για κλέφτες, για πλάκα τράβαγα τσάντες…

Βιαζόμαστε, κάνουμε πατάτες και μετά την κάνουμε.

Χτες το βράδυ, βγαίνοντας ένας ένοικος από το γκαράζ της πολυκατοικίας με όπισθεν, την πήρε και έφυγε… Δηλαδή βασικά, τη λύγισε 30 μοίρες (σε κάτοψη, βάλτε λίγο τη γεωμετρία να δουλέψει σε συνδυασμό με τη φωτό). Βιαζόταν να πάει για δουλειά όμως και άφησε πίσω του τους 3-4 συνήθως δραστήριους – ανακατωσούρες να τρώγονται για το «γιατί και πως και ποιος θα την πληρώσει και το έχει ξανακάνει αυτό… μπλα μπλα..». Εγώ βεβαίως έκανα μόνο το ρεπορτάζ από το μπαλκόνι, άνετη και αμέριμνη…
(Εγώ μάλλον είμαι η άλλη απαίσια κατηγορία Κόψτε το λαιμό σας, έχω τα δικά μου προβλήματα.)

Να βγάλω το τραπεζάκι στην Τοσίτσα, μπροστά από το Πολυτεχνείο?

Από την Ιταλία τα νέα αυτή τη φορά.
Ένας 35χρονος μηχανικός, και μάλιστα δικός μου, ηλεκτρολόγος μάλλον (γιατί λέει ότι είναι ειδικός στα τραπεζικά συστήματα ασφαλείας, βέβαια εγώ δεν είμαι αλλά οκ…), ο Σέρτζο Ναπολιτάνο (ωραίο όνομα ε?) βγάζει κάθε Κυριακή στις 10 το πρωί ένα τραπεζάκι με τέσσερις καρέκλες στην πλατεία Σαν Μπαμπίλα του Μιλάνο με την εξής γραπτή πρόσκληση:
«Αν θες να πεις δύο κουβέντες, κάθισε. Είναι δωρεάν».
Η ιδέα του ήρθε μέσα σε ένα ασανσέρ (ε ρε πέραση που έχουν τα άτιμα τα ασανσέρ, βλέπε Παρά 5), σε εκείνα τα δευτερόλεπτα που βαριέσαι τόσο που «το βλέμμα σου εξετάζει από τη μύτη του παπουτσιού σου μέχρι τις οδηγίες για το μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος». Παρατήρησε ότι «προτιμά κανείς να διαβάζει αυτές τις άχρηστες πληροφορίες, αντί να αφιερώσει ένα λεπτό προσοχής στο διπλανό του και να τον ακούσει».

Ο ευφυής, συμπαθέστατος, όρθιος Σέρτζο με μερικούς … εξομολογούμενους (?)

Στις δέκα φορές που έχει στήσει το τραπεζάκι του έχουν περάσει από αυτό καμιά ογδονταριά άνθρωποι και η επιτυχία είναι τέτοια που υπάρχουν σκέψεις για «υποκαταστήματα» (υποτραπεζάκια δηλαδή) σε Ρώμη και Τορίνο. Άσε που έχει και σελίδα: http://www.duechiacchieregratis.it/

Τον επισκέπτονται νέοι, ηλικιωμένοι και ζευγάρια αλλά οι περισσότεροι εξομολογούμενοι είναι μόνοι άντρες. Εμφανίστηκε λέει και ένας που πέρασε, του έριξε μια ματιά και του είπε περιφρονητικά:
«Είμαι καθηγητής Πανεπιστημίου. Αντί για δωρεάν θα έπρεπε να πληρώσετε εσείς για να μου μιλήσετε». Τι κρίμα, τόσα χρόνια σπουδών και επιμόρφωσης στο βρόντο… Αγράμματος έμεινε…

Ο Σέρτζο υποστηρίζει ότι η ψηφιακή επικοινωνία (πχ όπως είναι και η δική μας) δεν μπορεί να αντικαταστήσει «την ανάγκη να κοιτάς τον άλλο στα μάτια». Και δεν έχει άδικο ο Σέρτζο, γιατί δεν υπάρχει γρηγορότερος τρόπος να ανακουφιστείς από κάτι που σε πονάει παρά κοιτώντας την έκφραση που θα πάρουν τα μάτια αυτού που σε ακούει. Χίλιες λέξεις παρηγοριάς και συμπόνιας δεν υποκαθιστούν τη δύναμη μιας δυνατής ματιάς κατανόησης και απονομής δικαιοσύνης.

Μμμμ, δηλαδή λέτε πόσο τρελή θα φαινόμουν αν έβγαινα με ένα τραπεζάκι μπροστά στο Πολυτεχνείο; Αλλά όχι τσάμπα, με χρέωση 1 ευρώ. Γιατί; Γιατί ένας τύπος που πούλαγε ζώνες και τσάντες σε μια γωνιά πιο κάτω από το τραπεζάκι του Σέρτζο του είπε ότι «αν ζητούσε έστω και ένα ευρώ θα ήταν καλύτερα. Ο κόσμος δεν έχει πια εμπιστοσύνη όταν ακούει τη λέξη δωρεάν».

Ξύλο που το θέλουμε…