Η καθημερινότης

Υπάρχει ένα πρόβλημα ή θα υπάρξει μάλλον. Πλεόν τέρμα οι καθημερινές βόλτες με τον Ηλεκτρικό. Τέρμα οι βόλτες στο κέντρο! Η δουλειά μου είναι στην άκρη του κόσμου, πάω με αυτοκίνητο, γυρνάω με αυτοκίνητο και όλα τελειώνουν εκεί.

Γυρίζω σπίτι και αν δε βγω να δω κάποιες πολύ σημαντικές προσωπικότητες (;) θα προσπαθήσω να πάω στο γυμναστήριο. Του δήμου ντε. Πολύ συμφέρουσα προσφορά, 180 ευρώ το χρόνο. Και εκεί βλέπεις από παιδάκια μέχρι μεγάλους κυριούληδες, μεσήλικους να ιδρωκοπάνε πάνω σε διαδρόμους και ποδήλατα. Και χαίρεσαι, λες στα 50 μου, μακάρι να είμαι έτσι, δραστήριος άνθρωπος.

Και έρχεται μετά ένα πρωι που πας σε μια δημόσια υπηρεσία πρωι πρωί να διεκπεραιώσεις μια υποχρέωση σου όσο πιο νωρίς γίνεται για να πας στη δουλειά σου και συ το συντομότερο. Και λες τι όμορφα, δεν είναι κανείς άλλος να περιμένει να εξυπηρετηθεί. Και βλέπεις πίσω από τον πάγκο 10 εργαζόμενους στη θέση τους. Και λες πολιτισμός. Και περνάνε 10 λεπτά και ακόμα περιμένεις και τους κοιτάς. Και αυτοί συζητάνε. Πολύ. Σα σε καφενέ. Και περιμένεις και άλλο. Και ο κύριος που είναι πιο μπροστά στον πάγκο επίσης απαθής. Κλειστός υπολογιστής, ζεστό κουλούρι και διάβασμα εφημερίδας.



Απογοήτευση. Είναι ένας από τους κυριούληδες που χαίρομαι το απόγευμα στο γυμναστήριο. Και που με είδε, προφανώς με αναγνώρισε σα φάτσα, ασυγκίνητος. Πως έπεσε στα μάτια μου. Τέλοσπαντων, την επόμενη φορά στο γυμναστήριο θα του αρπάξω το διάδρομο και θα κάτσω και κανά 40λεπτο για να με περιμένει. Τι να κάνω, μόνο με αυτό μπορώ να του ανταποδώσω...

Σε οτι αφορά τώρα τις φωτογραφικές εξορμήσεις, θα τηνε βρούμε την άκρη, το πολύ πολύ να βγάζω τους συναδέλφους (χοχοχοχο), καλά ούτε καν. Ή το πολύ πολύ να βγάζω με τους φίλους μου σικέ νούμερα! Ξέρω πολλούς υποψήφιους!

Σας τροφοδοτώ με 2 φωτογραφιούλες που δεν τις έχω χτυπήσει εγώ.

Τούτη εδώ είναι από τον ΤΑRI. Παναθηναικάκιας γέρος κυριούλης στο γήπεδο του Παναθηναικού με παπουτσάκι ειδικά για την περίσταση!


Και τούτη εδώ, από την TRILIAN. Νύχι-ανατριχίλα-εργαλείο.

Μπαι μπαι φορ δε μομεντ!