Πάμε Γήπεδο;;;

Ξύπνησα Κυριακή απόγευμα στις 4 και βάλε.. μετά από ξενύχτι στα μπουζούκια.. (not my choice, έφταιγε η εθνική γιορτή Κωσταντίνου και Ελένης Κατακουζηνού).

"Το βράδυ μην κανονίσεις, θα πάμε γήπεδο", μου λέει ο bro.
Του το είχα ζητήσει να πάμε μια φορά και καθώς έχει πάρει διαρκείας, πήραμε και αυτό ενός φίλου του, μάζεψα τα κομμάτια μου και πήγαμεεε!

Μπάσκετ βλέπω από τότε που με θυμάμαι, γιατί ο daddy ήταν πάντοτε άρρωστος Παναθηναϊκός (!Φαναθηναϊκός!), ο αδερφός από κοντά αλλά πιο κόσμια, ε και γω το στραβάδι από πίσω.
Στο γήπεδο όμως είχα να πάω πάρα πολύ καιρό, τουλάχιστον 7 χρόνια. & 7 χρόνια φαγούρα δε λέει!

Τρενάκι (αγαπημένο τρενάκι) και φτάσαμε στο ΟΑΚΑ. Δεν ξέρω για εγκατάλειψη και τέτοια, αλλά αυτός ο χώρος, αυτή η άπλα, σου δημιουργεί ένα φοβερό συναίσθημα.

Το θέμα μας ήταν: Παναθηναϊκός - Πανιώνιος (1ος αγώνας των play off, δεύτερης φάσης, για πρόκριση στον τελικό δηλαδή, αυτά για τους άσχετους).

Πολύ λίγος κόσμος στο γήπεδο, πράγμα απογοητευτικό αν σκεφτείς οτι μιλάμε, με αποδείξεις και τρόπαια, για την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης αυτή τη στιγμή. Φαντάσου να ήταν σε περίοδο κακής απόδοσης..

Παρατηρώντας τον Αλβέρτη, τον αρχηγό της ομάδας, συνειδητοποίησα οτι θα ήταν θεός για Θεός. Εννοούσα, να παίξει το Χριστό, βεβαίως βεβαίως.

Το καλύτερο όλων ήταν λίγο πριν αρχίσει το παιχνίδι που ο φωτισμός ήταν πολύ χαμηλός και φωτιζόταν μόνο το κέντρο του γηπέδου. Πολύ ωραία ατμόσφαιρα, πολύ αμερικανιά, σα να είσαι στο NBA.

Και αρχίζει το ματς.. Μου λέει ο bro, "Εδώ μπορείς να βρίσεις όσο θέλεις". Μμμ, τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Η αλήθεια είναι οτι και γω μίλαγα εντελώς ελεύθερα όμως τα μοναδικά που ξεστόμιζα συνέχεια ήταν:

-Ου ρε!
-Ουστουδιούλου (αγαπημένο)
-Στα κεραμίδια (για τα σουτ των αντιπάλων, έκφραση-κατάλοιπο από παρακολούθηση αγώνων με το daddy)
- Τον παλιοηλίθιο..

Όπως πάντα, μετριότατη στη φαντασία...
Οι υπόλοιποι όμως... ωωω τι ρεσιτάλ, άνοιξαν τα .. αυτάκια μου..

Άκουσα τα εξής θεϊκά:
-Πάρτα μωρή ηλιοκαμμένη (προς μαύρο παίκτη της αντίπαλης ομάδας)
- Αφού δεν το αντέχεις ρε. Πήγαινε διακοπές...
- Ω ρε όρθιο κρέας (για ψηλό αποτυχημένο)
- Μπανάνα (σκέτο ξερό. δεν μπόρεσα να καταλάβω τι στο καλό υπονοούσε)

Ένα άλλο αμίμητο γεγονός ήταν ένας τύπος (διαστάσεις Κατέλη) ο οποίος βρισκόταν ακριβώς πίσω από την μπασκέτα, στο επίπεδο του τερέν. Ο εν λόγω κύριος ούρλιαζε κάθε, μα κάθε, φορά που βάραγαν βολές οι παίκτες του Πανιωνίου το παντελώς άσχετο:
ΑΜΥΝΑ, ΑΜΥΝΑ, ΑΜΥΝΑ, ΑΜΥΝΑ! (με ρυθμό)
Ο bro με ενημέρωσε οτι αυτός ήταν ο κύριος Παναγιώτης που λέει το κομμάτι "Κολλημένος με τα Κάτω Πετράλωνα" στο Je t'aime. Δεν τον έχω πάρει χαμπάρι εγώ αυτόν.

Είχαμε επίσης τον ευγενή φίλαθλο.
Ο τύπος της φωτογραφίας από κάτω καθόταν δίπλα μας. Ο αδερφός μου δήλωσε χαρακτηριστικά ότι δεν αντέχει άλλο όλοι οι τρελοί να κάθονται πάντα δίπλα του. Ο συγκεκριμένος κύριος έβριζε αμίμητα. Όπως βρίζει κάθε γνήσιος Έλληνας. Σωστά, πλήρη, με όλες τις χριστοπαναγίες. Με μια διαφορά: έβαζε πάντα, μα πάντα, το χέρι του μπροστά στο στόμα. Λες και ήθελε να βρίσει στα κρυφά ή λες και ήταν στο εργασιακό του περιβάλλον. Μάλλον του έχει μείνει κουσούρι το κρυφό βρισίδι. Ή μπορεί να είχε μικροφωνάκι στο μανίκι και να έκανε αναμετάδοση τις βρισιές (είμαι παρανοϊκή, I know).

Και μην ξεχνιόμαστε, μιας και βρέθηκα σε ανδροκρατούμενο χώρο χτύπησα και μια φωτογραφία από ένα πολύ αξιοπρεπές και προς παραδειγματισμό πατούμενο, που μάλιστα το φορούσε κύριος μεγάλης ηλικίας (τα συγχαρητήρια μου, είστε μπροστά).

Nike αθλητικό, που παρόλο που είχε τη βλακεία-ελατήριο πίσω, κέρδιζε επειδή ήταν πολύ κομψό και λεπτό στο σύνολο του (ειδικά για το χοντροκομμένο στυλ που έχουν συνήθως τα Nike).

Αυτά!

Α, ναι, κερδίσαμε καλέεεε!