Θα ήθελα να είμαι, να είναι, να είμαστε...

I cheated myself

Like I knew I would

I told ya, I was trouble

You know that I'm no good

(του τα έλεγε η Amy, αλλά και αυτός τίποτις, ουγκ.. ακούστε εν παραλλήλω το mp3 από τα αριστερά σας..)

(Εναλλακτικός τίτλος του Post : "Αηδιάζω με τον εαυτό μου από ενοχές ώρες - ώρες")

-------------------------->>>>>>>

Δεν θα έλεγα ότι είμαι αυτό που λένε "ενσυνείδητος" πολίτης, μάλλον τείνω προς το αντίθετο και αυτό δεν είναι προς τιμή μου. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με το αν, τουλάχιστον σε επίπεδο μυαλού, μπορώ να κάνω τις σκέψεις ενός ενσυνείδητου πολίτη (κάτι το οποίο όμως απέχει πολύ από την ουσία, που είναι οι πράξεις, βεβαίως βεβαίως).

Ο μετανάστης της φωτογραφίας φορούσε αυτή την μπλούζα μάλλον γιατί απλά δεν έχει να επιλέξει και ανάμεσα σε πολλές. Προφανώς και δεν ήθελε να δηλώσει κάτι. Αλλά, στα πρώτα δευτερόλεπτα που το είδα ένιωσα σα να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Σαν μια πραγματική δήλωση:
"Επιβίωσα όλων, έφτασα εδώ και συνεχίζω να δίνω τη μάχη μου."

Δεν τους σκεφτόμαστε καθόλου, είναι η δική τους ζωή, ο δικός τους κόσμος. Και δεν έχουμε χρόνο για ένα κόσμο σαν το δικό τους, έτσι δεν είναι;

Μόνο που η αλήθεια είναι πως είναι απλά η δική τους τύχη στη ζωή. Τύχη και ατυχία.. Άρα; Ακούγεται απλό και χιλιοειπωμένο, αλλά "άρα, θα μπορούσες να είσαι εσύ, εγώ, όλοι μας στη θέση τους". Αν ανακατέψεις λίγη στατιστική, λίγες πιθανότητες, μερικά ταξίδια και μερικά κορμιά που κάπου συναντήθηκαν τελικά...

Δεν είναι κατώτεροι μας, είναι πιο άτυχοι από μας και αυτό σημαίνει πως επειδή επιβιώνουν, καλώς ή κακώς, μέσα στην ατυχία τους, είναι κατά πολύ ανώτεροι μας. Δεν τη διάλεξαν, αυτή τη ζωή τους έδωσαν και με αυτή πορεύονται. Αλλά αυτό μάλλον ποτέ δε θα το καταλάβουμε πραγματικά, ή μάλλον θα εθελοτυφλούμε αιωνίως μη θέλοντας να χαλάσουμε την ηρεμία (βόλεμα) και τη λάμψη (ματαιότητα) της καθημερινότητας μας. Θα συνεχίσουν να παραμένουν τα εμπόδια που θέλουμε να προσπεράσουμε στο δρόμο χωρίς να μας ακουμπήσουν γιατί θα μας βρωμίσουν...

Καλά τα λέω ε, μπορεί να γίνομαι και ενσυνείδητος πολίτης σιγά - σιγά, αλλά δεν έχω άλλο χρόνο τώρα, πρέπει να πάω και για ψώνια... (το αίσχος μας)

Η γυναίκα σήμερα!

Σε τι έχει μεταλλαχτεί η γυναίκα σήμερα;;;

1. Η γυναίκα "τραπεζομάντιλο". Παπούτσι, φόρεμα, τσάντα με το ίδιο ασπρόμαυρο καρώ! Α, φόρεσε και τη φίλη της με τα ασορτί (ολοίδια) παπούτσια! Η πολύ παρέα κάνει κακό ε.. Θα τη βρείτε στο συρτάρι της κουζίνας.
   
2. Η "διαστημική" γυναίκα". Αν και δεν έχω εντρυφήσει στο είδος, κάτι από Σταρ Τρεκ μου έκανε το πατούμενο αυτό. Πολύ προχώ ε! Θα τη βρείτε στον Άρη.
   
3. Η "πολλά βαριά" γυναίκα. Τολμά και φορά ένα πάρα πολύ αντρικό μπεζ παπούτσι με μπλε κάλτσα. Μεμονωμένο μοιάζει άθλιο, αλλά αν τη βλέπατε.. Όλα είναι θέμα προσωπικότητας! Θα την βρείτε σε κανένα ίντερνετ καφέ.
   
4. Η "όλα ένα" γυναίκα. Αν μπορούσαμε να δούμε και το εσώρουχο της ίσως να ήταν και αυτό μοβ.. Όλα σε τάξη! Δεν θα την βρείτε σε άδειο δωμάτιο με μοβ βαμμένους τοίχους.
   
5. Η γυναίκα "κουβέρτα". Και όλοι αναρωτιόμασταν μέσα στο βαγόνι: "Που είναι το κεφάλι ΟΕΟ;" Θα την βρείτε στην ντουλάπα με τα χειμωνιάτικα.
   
6. Η γυναίκα "κουνάβι". Ακριβώς πάνω από το 6 ντε! Άσε που μου θύμισε το Λοχαγό Μαρκ που διάβαζα τα καλοκαίρια στην Κρήτη στο χωριό! Θα την βρείτε μόνο τις Απόκριες.
   
7. Και για το τέλος, έχουμε τη...
   γυναίκα "που τα σπάει" (κατά Fight Back). Ελπίζω να μην την βρείτε!
   

(Girls) ποια από αυτές θα μπορούσατε να είστε σε ένα παράλληλο σύμπαν;

(Boyzzz) με ποιά από αυτές θα μπορούσατε να είστε, σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν;

GOGOrtazoume!

Νόμιζα οτι θα τη βγάλω στο γραφείο σήμερα, και μέχρι αργά μάλιστα, αλλά τελικά όχι!
Μου προτάθηκε να την κάνω κατά το μεσημεράκι λόγω γιορτής :-))))
Ε και είπα I DO!
Άδεια και με το νόμο δηλαδή!

Αλλά επειδή είναι γνωστό οτι δε θέλω να αφήνω κανένα παραπονεμένο, σας αφήνω με μια κάπως ανατριχιαστική φωτογραφία...

Η μαντάμ, πολύ περιποιημένη, δεν μπορώ να πω, με τρομοκράτησε τα πρώτα δευτερόλεπτα που την είδα.
Ο συνδυασμός του βυσσινί χρώματος κραγιόν με τη συγκεκριμένη μπεζ μπλούζα, "αιματί" λεπτομερειών με οδήγησε σε συνειρμούς που βγαίνουν από ταινίες τρόμου, με κομμένα κεφάλια και λαιμούς που στάζουν αίμα...

Άντε βρε, και του χρόνου έτσι, να είμαστε καλά!

Αίγινα σε μια μέρα!

Τελικά, αν είσαι Αθήνα, σε πιάσει πολύ έντονη όρεξη για εκδρομή και θες να βρεις ένα τρόπο να αλλάξεις παραστάσεις δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο νομίζεις, γίνεται!

Το θέμα είναι η απόφαση και το μόνο που σου χρειάζεται είναι μια ελεύθερη μέρα! (Έλα, όλη την έχουμε, έστω το σκ!)

Κυριακή πρωι στο λιμάνι του Πειραιά και όλα δείχνουν πως όσο περισσότερο μένουμε στην Αθηνούλα τόσο περισσότερο παράταιροι δείχνουμε οπότε... καλή απόφαση πήραμε!

Εντάξει, μην περιμένετε να πάθετε τη φρίκη τη ζωή σας με την ομορφιά της Αίγινας. Θα συναντήσετε όμως οτι ακριβώς έχετε ανάγκη να δείτε σε μια τόσο σύντομη απόδραση.
Ένα γραφικό λιμάνι, θαλασσίτσα, τα παραδοσιακά αλογάκια και γενικά ωραίες γωνιές...

Τα σοκάκια της Αίγινας εξαντλούνται, από άποψης εμπορικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος, στην πρώτη παράλληλη ως προς το λιμάνι οδό. Εκεί, βρήκαμε ένα κλειστό, σε σχέση με τη θέα, αλλά ανοιχτό σε σχέση με τον ουρανό, καφέ. Όπως βλέπετε και στην πετσετούλα από τη σοκολάτα μου, λέγεται καφέ "Αυλή". Πάρα πολύ ωραίο στυλάκι, έτσι καλλιτεχνικούλι, ίσως και να απευθύνεται και σε ξένους επισκέπτες - τουρίστες πιο πολύ.

Παρόλα αυτά, έμοιαζε το τέλειο μέρος για να χαλαρώσεις, να χωνέψεις τα μεζεδάκια που έφαγες σε ταβερνάκι στην παραλία και να δέσεις όλα τα βραχιολάκια (στη φωτό, εγώ είμαι η "πράσινο - ροζ", κιτςςςςς) που πήρες από τοπικά μαγαζάκια, έτσι, για την τιμή των όπλων και για αναμνηστικό βρε κουτά!

tip 1: Θες μόλις 1 ώρα και 10 λεπτά με το κανονικό πλοίο για να πας Αίγινα. Δηλαδή, πολύ λιγότερο από το να πας στην παραλιακή, να βρεις να παρκάρεις και να βρεις και να κάτσεις μετά για ένα καφέ, κυρίως όταν είναι Κυριακή! Και είναι άλλο πράμα η βόλτα με το καραβάκι εεε!

tip 2: Τα πλοία φεύγουν σχεδόν κάθε μισάωρο και το τελευταίο της επιστροφής νομίζω ήταν στις 9 και μισή. Επίσης, μην ξεχνάτε και τις λίγο μακρύτερες, αλλά εξίσου ενδιαφέρουσες εναλλακτικές του Πόρου και της Ύδρας!

Lady D, exclusive!

Μη ρωτήσετε τα "πως" και τα "γιατί" αλλά πήγα στα μπουζούκια την προηγούμενη βδομάδα. Και όχι ότι να ναι, πήγα και είδα τη Λαίδη, και ίσως απλά να τη θεώρησα ένα αρκετά καλό λόγο για να πάω στα μπουζούκια.. Νομίζω πως σκέφτηκα οτι είναι κάτι που πρέπει να το έχεις δει στη ζωή σου. Anyway!

Εκείνο που με εντυπωσίασε ιδιαιτέρως είναι οτι το πρόγραμμα περιελάμβανε στις αρχικές εμφανίσεις πριν να γίνει το μεγάλο μπαμ και ένα Ράπερ! Ο οποίος ράπερ, όχι μόνο έβγαινε μόνος του, όχι μόνο τραγούδησε (ράπαρε Yo!) αρκετά, αλλά και έκανε πολύ καλό κέφι. Αν λάβει κανείς υπ' οψιν του οτι ο μέσος όρος ηλικίας του κόσμου δεν ήταν και τόσο μικρός, ήταν πολύ εντυπωσιακό το γεγονός οτι ο κόσμος γούσταρε να ακούει ραπ μέσα σε μια μπουζουκοπίστα..

Το β πρόγραμμα περιλαμβάνει επίσης μια τετράδα από φερέλπιδες τραγουδίστριες που εναλλάσσονται η μια με την άλλη, εναλλάσσοντας επίσης και πολλά φορέματα (που δηλώνουν τη διαφορετική ιδιοσυγκρασία της κάθε μιας). Κάνουν όμως και μια ομαδική εμφάνιση όπου μάλλον έχουν αποφασίσει οτι θα φοράνε όλες τζιν. Δεν ξέρω, εγώ πάντα περιμένω να δω τα σούπερ ουαου γκομενάκια στο β πρόγραμμα, αλλά οι συγκεκριμένες με απογοήτευσαν...

Και μετά, ήρθε η Άνοιξη.. Η Λαίδη όπως ακριβώς την περίμενα! Το βλέμμα, το στήσιμο στο κορμί, οι κινήσεις, οτι ακριβώς έχουμε δει και στην τηλεόραση. Επίσης, ήταν σοκαριστικό οτι η οδοντοστοιχία της ήταν το πιο λευκό πράγμα που μπορούσα να δω μπροστά μου εκείνο το βραδύ (και δεν ήμουν πρώτο τραπέζι πίστα)!

Ένα τελευταίο: Ενδεικτικό του οτι τον ράπερ τον έχουν και πολύ σε εκτίμηση στο CAN CAN είναι το γεγονός οτι αργότερα ξαναεμφανίστηκε σε αποκλειστικό ντουέτο με τη Lady D. Λέτε να παίζει κάτι, κανά βύσμα, κανένας θείος ιδιοκτήτης; Όχι τίποτα, αλλά μιλάμε για μπουζούκια στο Ελλαδιστάν... Τι στο καλό!

Θα βάλω το μαγιό, παρά το κρύο!

Προσπαθώ να βάλω το μαμωμαγιό, και ο blogger δε το δέχεται! Είναι από υπερπροστασία;;;
Ρε θέλω να τα βγάλω λέμε!

Ξέρω τι φόραγες παλιά και... μην το ξανακάνεις, please

Και στα Χανιά, πολύ περιποίηση οι κυρίες, ντυσίματα από δω, γόβες, επώνυμα τσαντάκια, υφάκια μεγατόνων..! (1)

Πορώθηκα με την κυρία - δεσποινίδα στο 2, καθότι και πουά φούστα μου φόραγε και σακακιά από πάνω και το ασπρόμαυρο ξώφτερνο με καλσόν (je ne sais pas) και τσάντα σπορ ΚΑΙ τα μεγάλα ακουστικά, τύπου στέκα !!!! (αν σφιχτείτε μπορείτε να δείτε να περιβάλλουν το κεφάλι, πάνω δεξιά)

Το 3 το καλό, ήταν ένα τιγρέ, σίγουρα εισαγόμενο, το οποίο στην αρχή πολύ μου κακοφάνηκε αλλά όσο το βλέπω τόσο το συμπαθώ.. είναι και καλίγραμμο, τι να πεις!

Το 4 το λάτρεψα, με τη ριγέ τη φούστα, τη μουσταρδί μποτούλα, το τυχαίο του παλτού που παρόλο που καλύπτει κάνει τέλεια σιλουέτα και βεβαίως βεβαίως, όλα αυτά σε συνδυασμό με την τέλεια αλογοουρά.. Πολύ δροσερό, αρχοντικό, αυθεντικό και... με κάτι από ιππασία μου έκανε!

Και εδώ έχουμε το 5 το κακό, το πολύ κακό. Είδα να φοράει τα θρυλικά κίτρινα μποτάκια μια κοπελίτσα που έμοιαζε να είναι αρκετά uptodate. Και μοιάζουν και ολοκαίνουργια, φρέσκα - φρέσκα... Ωχ δε θα το αντέξω.. Δεν πιστεύω να ξανάρχονται στη μόδα..

Πάσχα στην Κρήτη μωρέ Κοπέλια!

Ταξίδεψα για Χανιά Πέμπτη πρωί. Χωρίς καμπίνα. Για όσους είναι γνώστες του θέματος, καταλαβαίνουν αμέσως πως αυτό είναι αίσχος. Διότι δε νοείται να πας Κρήτη με το αργό (9 ώρες ταξίδι) και να μην ταξιδέψεις βράδυ (μπαίνεις στις 9 και βγαίνεις στις 6 το πρωι) και με καμπίνα. Κλείσαμε τα εισιτήρια ένα μήνα πριν, και δεν υπήρχαν καμπίνες και επίσης είχαμε την τύχη - ατυχία να ανακαλύψουμε Τετάρτη βράδυ οτι ο bro είχε κατά λάθος κλείσει εισιτήρια όχι για το βραδινό αλλά το πρωινό της Πέμπτης. Au mon Dieuuu!

Τέσπα, πήγαμε πρωί - πρωί και για αυτό το λόγο βρήκαμε αυτή την πολύ ωραία θέση να τη βγάλουμε, που συνδύαζε δυο "υπερσύγχρονους" υπολογιστές με σαλονάκι. Τι να κάνεις, τι να κάνεις τόσες ώρες. Ακούσαμε μουσική στα mp3, σας έστειλα το προηγούμενο post, διάβασα ένα πολύ καλό και σύντομο αυτοβιογραφικό για τον Πικάσο (τα έχει ο Ελευθερουδάκης για όλους τους μεγάλους ζωγράφους, σε ελληνική έκδοση, στα 5 ευρώ το ένα και μικρά σε μέγεθος, τέλεια για ταξίδι), μου έφτιαξα αυτό το μωβί βραχιόλι που δε μπορούσα να το βγάλω μετά παρά μόνο αν το έκοβα (το έφαγα στα μούτρα μέχρι που γύρισα και αποφάσισα να το κόψω) και αναπόφευκτα σε μια φάση μας έπιασε βλακεία, οπότε έβαλε ο bro ένα χαρτί που έγραφε "Πληροφορίες" μπροστά από τον ένα υπολογιστή και πέρναγε ο κόσμος και ρώταγε απορίες και εμείς του απαντάγαμε!

Επιτέλους (για όλους) φτάσαμε κάποτε με δύο ώρες καθυστέρηση (αφού αργήσαμε να φύγουμε δυο ώρες...). Καλά, στα Χανιά, άλλη χώρα ε, ήλιος, πολύ γλυκό κλίμα, άμα έχεις το λυβικό πέλαγος από κάτω χρυσό μου..! Κατά τα γνωστά μετά, θείοι, ξαδερφάκια, Κουμ Καπί κλπ. κπλ. λπκ. πλκ.....

Την επόμενη πάμε στο χωριό, και όταν λέμε χωριό εννοούμε χωριό, όχι αστεία. Δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα να κάνεις. Δεν υπάρχει καφενείο, σούπερ μάρκετ, φούρνος, ούτε περίπτερο. Οπότε, τι σου μένει; Να ξεχυθείς στας εξοχάς και να γεμίσεις the battery of your soul! Η φύση στο μεγαλείο της!

Μετά χτυπήσαμε και μια βόλτα με το αυτοκίνητο για καφεδάκι στα νότια της Κρήτης, σε μια αγαπημένη παραλία, τη Σούγια (πολύ ρέγγε καταστάσεις). Ήταν πανέμορφα, τι να πω..
Το βράδυ, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με το αρνί στην αυλή, και του τα είπα όλα, γιατί το έκαναν έτσι, τι το περιμένει την επόμενη μέρα..

(Εδώ μια μικρή παρένθεση: Χρόνια τώρα δηλώνω ότι εγώ δεν θα ξαναπάω στην Ανάσταση. Πέρα από το γεγονός ότι απέχω πολύ από το να είμαι μια ευσυνείδητη Χριστιανή Ορθόδοξη, δεν αντέχω τα βαρελότα, τα βεγγαλικά, τις στρακαστρούκες και τα σούπα μούπες εκείνης της ώρας αγκαλιά με τις λαμπάδες. Πάντα κλαίω, βρίζω, σπρώχνω τον κόσμο να περάσω, τρέμω και επίσης νομίζω πως παθαίνω μικροεφράγματα ανά κρότο. Να σημειωθεί οτι μια χρονιά έκαψα μόνη μου τούφα από τα μαλλιά μου με το κερί που κράταγα, προσπαθώντας να φιλήσω μια ξαδέρφη και από τότε άρχισα να κουρεύομαι και μόνη μου)

Εκεί στην Κρήτη λοιπόν, καίνε τον Ιούδα, που σημαίνει ανάβουν μια τεράστια φωτιά και από παντού πετάγονται σπίθες, πράγμα το οποίο από μόνο του είναι αρκετά τρομαχτικό νομίζω. Με το που γίνεται Ανάσταση, αρχίζουν και κει τα μπαπαμπούπα! Να τα μας λέω, αρχίζουν τα γνωστά συμπτώματα μου, πανικός, τρομάρα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, αρχίζω και θυμάμαι πως βρίζει ο κόσμος, είμαι έτοιμη να αρχίσω και ξαφνικά νιώθω κάτι να με χτυπάει στην πλάτη και μετά να ζεσταίνομαι, ένα τσούξιμο.. Συγχρόνως, επικρατεί ένας πανικός παντού, όλοι τρέχουν και φωνάζουν, ο παπάς χοροπηδάει, μόνο ο Ιούδας εκεί, cool καίγεται. Τρέχω και γω, να κρυφτώ σε καμιά γωνιά, έχω χεστεί πάνω μου, και παράλληλα ψάχνομαι και πιάνω πίσω στο ωραίο μου παλτουδάκι γιατί κάτι με ζεσταίνει ρε παιδί μου! Ώπα της, εντοπίζω μια τρυπάρα να!
ΜΕ ΧΤΥΠΗΣΕ ΒΑΡΕΛΩΤΟ ΜΑΜΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΜΑΜΩ!
Κλάμα η δικιά σας, κλάμα κορόμηλο! Από νεύρα, από φόβο, από γκαντεμιά και βέβαια για το ωραίο της παλτουδάκι! Μετά στο σπίτι, με 25 άτομα σε ένα δωμάτιο (Πάσχα στην Κρήτη είπαμε) κάναμε αυτοψία και είχαν κάνει τρυπούλα και τα τρία μπλουζάκια που φόραγα μέσα από το παλτό και είχα ένα μικρό μόνο σημαδάκι στην πλάτη. Δεν χρειάζεται και δικαιολογία πλέον ε:
ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΩ!

Την επομένη, κλασικά πράγματα, χορός, αρνί (αν και φέτος δεν έφαγα καθόλου, θες οτι δε μου άρεσε, θες η δίαιτα που λέγαμε, θες το συναισθηματικό δέσιμο επειδή το βράδυ που του μίλησα ήρθαμε πιο κοντά) και στο τέλος θέλαμε και γλυκό (άλλο από τον ένα τόνο σοκολατένια αυγά και τσουρέκια που είχαμε εξαφανίσει). Και ω ναι, τι πιο φυσιολογικό, είχαμε στο ορεινό χωριό τρεις ανανάδες και πλακωθήκαμε και τους φάγαμε!

Οτι Να Ναι!

Τα λέμε ξανά μετά το Πάσχα!

paidakia, mikra kai megala, sta miala kai sta kormia, tin kanw gia liges meroules. auti ti stigmi postarw apo to ploio (vlepe LISSOS), gia Kriti, vlepe Xania, vlepe se ena xwrio stin akri tou pouthena (mallon tha fate tis photo sta moutra molis epistrepsw)!

I epistrofi anamenetai peripou tin Triti opote exete sto nou sas na mou filate to blogi!

(sorry gia ta greeklish alla den vriskw pws sto diaolo ta kaneis ellinika edw)

A nai, einai kai auto, e ante, Kalo sas Pasxa!

Me timi, (poli akrivi, ta eskasa pali gia pati sas)

GOGO

Παράκληση: Μην τρώτε ότι «γλυκό» σας πασάρουν στα μούτρα!

(Είναι ένα μεγάλο post, για τα στάνταρ μου και τα γούστα μου)

Σκεφτόμουν το θέμα των σχέσεων τον τελευταίο καιρό, όπως κάνουν όλοι, είχα μπλοκάρει μπορώ να πω..Tα νέα από το μέτωπο των ερωτογενών ζωνών τελευταία είναι ιδιαίτερα αποθαρρυντικά και αποπροσανατολιστικά. Τόσο τα δικά μου, όσο και του περίγυρου μου (το οποίο με καταθλίβει ακόμα περισσότερο).

Και επειδή όταν πελαγώνω εγώ, ΠΕΛΑΓΩΝΩ με κεφαλαία γράμματα, έπρεπε πάση θυσία να σκεφτώ κάτι, κάπως που να μου ξεκαθαρίσει το πεδίο. Να επικρατήσει πάλι νηνεμία στον εγκέφαλο μου και να αποκτήσω πάλι αυτήν την προκλητική σιγουριά (και θράσος θα έλεγα) του ότι:

Δεν παίζει άγχος παιδιά, όλα είναι μια χαρά και εφόσον έχουμε την υγεία μας, όλα τα καλά θα ακολουθήσουν και τέλοσπαντων, είμαστε τόσο γαμάτα ατομάκια ώστε να πάρουμε ότι αξίζουμε, να έχουμε και τη μαγκιά να κάνουμε μόνο σωστές επιλογές και να βγάζουμε από το «παιχνίδι» της δικής μας ζωής αυτούς που δεν είναι «fair players».

Το μυαλό του ανθρώπου όμως είναι πολύ περίεργο πράγμα, και ακόμα αν είμαι σε θέση να διατυπώσω σε ένα ικανοποιητικό βαθμό αυτή τη φιλοσοφία που λατρεύω να στηρίζω, δεν μπορώ πάντα να με πείσω για αυτή. Χρειάζομαι κάτι παραπάνω, κάτι άλλο, όχι τίποτα φανταστικό. Καμιά φορά μου αρκεί απλά ένα άλλο παράδειγμα ή μια αντιστοίχιση με ένα άλλο γεγονός, που το κατέχω αρκετά ή μου αρέσει πάρα πολύ. Έτσι, έγινε και τώρα.

Εκεί που είχα μπλεχτεί, θυμήθηκα τα γλυκά (πόσο δύσκολο είναι άραγε να θυμηθείς τα γλυκά!). Το πόσο πολύ αγαπώ τα γλυκά και το πόσο πολύ δεν μπορώ να τους αντισταθώ. Ενώ έχω ιδιαίτερη προτίμηση στη σοκολάτα (ώ μα τι παράξενη κοπέλα αυτή η Gogo!) δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσει ασυγκίνητη οποιοδήποτε γλυκό θα σκάσει μπροστά μου (εντάξει, κάτι νερατζάκια και τέτοια ξεχάστε τα!). ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ, σκέφτηκα πως στην κατηγόρια – θέμα «γλυκά», επειδή δε θέλω να γίνω μια τεράστια γουρούνα που θα κάθεται να κλαίει όλη μέρα γιατί έφαγε εκείνη την τελευταία μπουκιά γλυκού, συνηθίζω και προσπαθώ (όπως όλοι οι άνθρωποι νομίζω), όχι να μην τρώω γλυκά, αλλά αλίμονο, να κάνω υπομονή, όσο μπορώ, για να φάω τουλάχιστον ένα πολύ αγαπημένο μου γλυκό. Ή έστω, κάποιο που θα μου αρέσει πάρα πολύ, που όταν το δω, θα πω, οκ, αυτό το γλυκό αξίζει να πάρω τις θερμίδες του, αξίζει να το «χτυπήσω», αξίζει να πρέπει μετά να προσπαθήσω λίγο παραπάνω κάνοντας δίαιτα και γυμναστική για να το χάσω… Έχω την αίσθηση, ότι όλοι οι άνθρωποι αυτή τη σχέση έχουν πάνω κάτω με τις γλυκές λιχουδιές.

Αυτό το υπέροχα σερβιρισμένο, και μαγειρεμένο από τον ίδιο, σουφλέ μου πάσαρε στα μούτρα ο bro με το που γύρισα από το Ναύπλιο... Ε, γίνεται να μην αμαρτήσεις;;;

Ε, κάτι τέτοιο, είπα μέσα μου, είναι και οι ερωτικές σχέσεις. Γλυκές λιχουδιές που σου εμφανίζονται και που δεν πρέπει να πέσεις με τα μούτρα να τις φας απλά και μόνο επειδή σου τις πρόσφεραν (όπως σου προσφέρουν ένα πολύ μέτριο κοκάκι πχ., που κατά τη γνώμη μου δεν αξίζει να το φας - φάω, αν και θα το φας - φάω επειδή είσαι – είμαι λιγούρι).

Καταλαβαίνω πως έχουμε όλοι μέσα μας μεγάλη λιγούρα για έρωτες, πάθη και αγάπες. Και αυτό μας παρασύρει, άνθρωποι είμαστε, και αρκούμαστε σε μετριότητες στη ζωή μας. Αλλά, σας παρακαλώ, be brave, και όλα θα πάνε καλά. Επιδείξετε (και όχι πηδήξετε) λίγη από την προσωπικότητα που όλοι έχετε (τουλάχιστον όσοι διαβάζετε, πιστεύω ότι έχετε, και όχι, αυτό δεν είναι γλείψιμο, είναι alert). Όλα έχουν το τίμημα τους, και δε θα σας αρέσει καθόλου τη μέρα που θα καταλάβετε ότι φάγατε τόσα πολλά άνοστα «γλυκά» που είστε και νιώθετε τόσο χοντροί και τεράστιοι όσο το Κενό!

Και επίσης, επειδή δεν αντέχω να το λέω άλλο, όσοι αναλογικοί (που λέει και ο Loop) γνωστοί μου διαβάζετε, μη μου ξαναναφέρετε για τους επόμενους 3 μήνες (τόσοι υπολογίζω πως μου χρειάζονται) κανένα απόσπασμα (γιατί αποσπάσματα είναι αυτά) από ανισόρροπη, αψυχολόγητη, ανώριμη, ανέραστη και κυρίως βαρετή και μέτρια ερωτική συναναστροφή δική σας ή άλλων, γιατί περνάω κρίσιμη περίοδο – φάση αμφισβήτησης του ονείρου μου που με θέλει να πιστεύω ότι υπάρχουν μεγάλες καρδιές και ακέραιοι χαρακτήρες.

Αν υποπέσετε σε σφάλμα να φάτε ένα ακόμα αδιάφορο γλυκό, κλαφτείτε στον κολλητό σας, την κολλητή σας, αλλά please, ΜΗΝ το διαδίδετε προσπαθώντας να το «χωνέψετε». Ρίχνετε έτσι την ψυχολογία όσων κάνουν κράτη για να χτυπήσουν κανά καλό γλυκάκι!

Να σημειωθεί, ότι κινητοποιήθηκα να κάνω post για αυτό το συνειρμό που επιστράτευσα ώστε να λύσω την παρούσα σύγχυση μέσα μου, αφού διάβασα αυτό το post της Misirlou (για όσους θα διάβασαν - σουν, ότι είναι για μένα τα γλυκά είναι για τη Misirlou η μακαρονάδα).

Τέλος, αυτό είναι ένα post για το οποίο δεν είμαι και πολύ υπερήφανη γιατί δείχνει ότι είμαι ευάλωτος.

Άνθρωπος…

Επίκαιρο Moto:
Βαστάτε τ’ άρματα!