Κερνάω Γλυκάκι!!!

Αύριο έχω γενέθλια (κλείνουμε τα 24 ή αλλιώς, μπαίνουμε στα 25) αλλά σήμερα κερνάω τιραμισού στη δουλειά (και σε εσάς!), handmade, από εμένα την ίδια (ναι, γκρεμίστηκε ένας φούρνος στη γειτονιά για όσους διερωτώνται!).
PS. Δεν με πειράζει καθόλου που μεγαλώνω!!!! Πάμε, θέλω κι άλλα!

Berlin ωωω, Berlin!

Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν Βερολίνο λόγω δουλειάς. Δεν το περίμενα, αλλά το κατασυμπάθησα το Berlin. Πρόκειται για μια πόλη λουσμένη στο πράσινο (οι φωτογραφίες από το αεροπλάνο και αυτή από τη θέα που είχα από το παράθυρο του δωματίου μου στο ξενοδοχείο το επιβεβαιώνουν).

Φάγαμε πάαααααρα πολύ και οφείλω να ομολογήσω ότι ξετρελάθηκα με την ντοματόσουπα (βλέπε φωτό). Σε όσους το είπα ξίνισαν, αλλά υποσχεθείτε μου ότι όσοι βρεθείτε εκεί θα τη δοκιμάσετε και θα με θυμηθείτε!

Η βόλτα στην πόλη έχει πάρα πολύ ωραία αίσθηση, πάρα πολλά ποδήλατα και το καταπληκτικότερο όλων ποδήλατα – ταξί (τα veloTaxi). Οι τύποι τα οδηγούν κάνοντας ποδήλατο και μπορούν να μεταφέρουν μέχρι άλλα δύο άτομα. Μιλάμε ότι είχαν κάτι γάμπες – πέτρα!

Βεβαίως δεν απουσίασαν και οι υπέροχες στιλιστικές προτάσεις όπως είναι τα καταπληκτικά κόκκινα παπούτσια της φωτογραφίας (ναι, τώρα ξέρουμε από πού ψωνίζουν τα ξωτικά!) και το υπέροχο καλσόν (του τύπου «με έχουν καταλάβει αράχνες και υφαίνουν τον ιστό τους μέρα νύχτα» για να περικυκλώσουν τις «πελώριες» γάμπες μου! Ναι, στάζω δηλητήριο το ξέρω!).

Αυτά είδε και ο καταπληκτικά cool φίλος μας (από γκράφιτι σε τοίχο) και είπε να βάλει τα «γυαλιά της αγάπης» μπας και ηρεμήσει..

Το βράδυ το Berlin δεν κοιμάται και εμείς είχαμε την τύχη να βρεθούμε εν αγνοία μας σε ένα χώρο που θύμιζε πάρα πολύ την Τεχνόπολις στο Γκάζι, όπου γινόταν το Festival Pop. Από όλα τα κτίρια ακουγόταν διαφορετική μουσική και στον εξωτερικό χώρο επικρατούσε ένα πανηγύρι από μαστουρωμένους και λουκάνικα ;-). Εκεί καταχάρηκα όταν είδα το πανό ενός από τα event, το «Club 23», και θυμήθηκα το δικό μου κάποτε αγαπημένο Club 22 (τελικά αυτοί οι Germans είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά, άλλη μια επιβεβαίωση).

Στην επιστροφή ήμουν τυχερή, είχα θέση σε παράθυρο και να μια φωτογραφία από τις δεκάδες που έβγαλα πάνω από τα σύννεφα (ή πάνω στα σύννεφα).

"Τι; Νυστάζεις είπες;" ή αλλιώς "Τι ζωή και αυτή;… (όπως θα το έλεγε η Μαφάλντα)"

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στον πλανήτη γη που αντέχουν να είναι ξύπνιοι μόλις 3h/day. Αυτοί οι άνθρωποι πάσχουν από ναρκοληψία. Είδα πρόσφατα για αυτούς ένα ντοκιμαντέρ από τη Μεγάλη Βρετανία και σας μεταφέρω τα ακόλουθα σετ καταστάσεων (τα ονόματα είναι φανταστικά, τα πρόσωπα των Φώτο αληθινά, ως συνήθως!).
Η Κα Μεγκ είναι μια ηλικιωμένη χήρα και ζει μόνη της δίπλα στο αεροδρόμιο Χίθροου. Κοιμάται ανά πάσα στιγμή, ακόμα και όταν περνάνε ακριβώς πάνω από το κεφάλι της τα αεροπλάνα δεν καταλαβαίνει μια. Την ξέρουν όλοι στο σούπερ μάρκετ ως τη γυναίκα που ψωνίζει πιο γρήγορα από όλες, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί ξέρει πως ο χρόνος της είναι μετρημένος πριν να σωριαστεί οπουδήποτε λόγω αιφνίδιας υπνηλίας. Ξεκινάει τις δουλειές του σπιτιού και όποτε νιώσει ακαταμάχητη νύστα την ξαπλάρει όπου να ναι. Ότι ώρα ξυπνήσει συνεχίζει τις δουλειές της, για αυτήν δεν υπάρχει μέρα ή νύχτα.



Όταν δεν κοιμάται επισκέπτεται ενίοτε την άλλη ναρκοληπτική φίλη της την Κα Φίμπι. Η Κα Φίμπι ζει με τον άντρα της, τον Κο Τομ, ο οποίος τραβά μεγάλα ζόρια. Δεν μπορεί να ησυχάσει λεπτό, πρέπει να ξέρει συνέχεια που είναι και τι κάνει η σύζυγος του, ακόμα και το μαγείρεμα έχει αναλάβει. Μαγειρεύει ακόμα και για τη φίλη της αγαπημένης του γυναίκας. Αυτό όμως που τον πληγώνει και τον κάνει έξαλλο είναι όταν παίρνει ο ύπνος την Κα Φίμπι την ώρα που τρώνε στο τραπέζι, πάνω από το πιάτο της. Εκεί ο Κος Τομ νιώθει ότι εκείνη αδιαφορεί και δε νοιάζεται για αυτόν…



Για ένα νεαρότερο ζευγάρι, την πολύ όμορφη και εντυπωσιακή ξανθιά Μαίρη και τον ναρκοληπτικό Τζον (που πριν τη διάγνωση της ασθένειας του συνήθιζε να είναι η ψυχή της παρέας, ενώ πλέον δεν μπορεί να τελειώσει ούτε ένα ανέκδοτο με επιτυχία) τα πράγματα είναι λίγο πιο χαρούμενα καθώς είναι νωρίς ακόμα. Παρόλα αυτά η Μαίρη νιώθει μόνη πολλές στιγμές με το δεδομένο ότι είναι νέος άνθρωπος. Πάνε για ψώνια μαζί και εκείνος κοιμάται συνέχεια (στο αυτοκίνητο, στα μαγαζιά), στα κλαμπ το βράδυ κουρνιάζει σε μια γωνία μόνος του. Ο Τζον δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων και το αφεντικό του πρέπει να έχει το νου του να τον ξυπνάει συνέχεια, πχ. όταν βρίσκεται κάτω από ένα αυτοκίνητο και το ελέγχει. Το χειρότερο όλων είναι ότι μετά την ερωτική πράξη, είναι τόσο μεγάλη η καταπόνηση για τον οργανισμό του Τζον που παθαίνει καταπληξία (άλλο σύμπτωμα των ναρκοληπτικών, κατά το οποίο παθαίνουν σχεδόν ακινησία και τους κόβεται η αναπνοή ενώ παράλληλα διατηρούν την επαφή με την πραγματικότητα).
Τέλος, η μικρή Σου θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το χορό. Έχει να δώσει μέσα σε μια μέρα τρεις διαδοχικές εξετάσεις σε κλακέτες, τζαζ και ταγκό αντιστοίχως. Μετά την πρώτη εξέταση, και έχοντας 10 λεπτά το πολύ μέχρι την επόμενη, σωριάζεται σχεδόν παράλυτη από την εξάντληση και το άγχος της πρώτης εξέτασης.



Όταν έρχεται η ώρα σηκώνεται και εξετάζεται αξιοπρεπέστατα. Τελικά, περνά τις εξετάσεις και μετ’ επαίνων.

Τι καταλαβαίνετε από τα παραπάνω;

Εγώ κατάλαβα τα εξής:
-Η ζωή είναι απρόβλεπτα περίεργη
-Οι άνθρωποι απίστευτα δυνατοί
-Αλλά μερικοί, μερικοί είμαστε πολύ αχάριστοι!

Που είναι η Αθήνα ΟΕΟΟΟΟΟΟ?

Γενικά, πρέπει να τα δοκιμάζουμε όλα, να μαζεύουμε εμπειρίες. Ε, έτσι σκέφτηκα και εγώ και πήγα το ΠΣΚ για ιστιοπλοΐα. Η ιστιοπλοΐα είναι μια ενασχόληση που θέλει πολύ τσαγανό, ειδικά όταν πρόκειται να ταξιδέψεις με 7 μποφόρ (Ω ναι! Αυτή είμαι εγώ).
Το πρόγραμμα έλεγε Αίγινα και Πόρο και έτσι και έγινε. Παρασκευή και Σάββατο ήταν πάρα πολύ καλά, πολύ ενδιαφέρον το κόνσεπτ. Δυο πολύ βασικά μειονεκτήματα είναι αυτό της τουαλέτας και γενικά το θέμα της καθαριότητας. Δεν έχει εκεί μαλλιά, νύχια και ωραία ντυσίματα.
Είχα ακούσει για το γερό Μπισμπίκη (σαν όρος είναι πολύ αναγνωρίσιμος, χωρίς να έχει ακριβή ερμηνεία…), ο γερο Μπισμπίνης εκτός από ψαράς τι άλλο χάρισμα να έχει άραγεςςςςς;
Την Κυριακή ξεκινήσαμε στις 12 από Πόρο και φτάσαμε Αθήνα στις 9 το βράδυ (21-12= 9 ώρες…). Όλες αυτές τις ώρες τις έβγαλα στο κατάστρωμα του ιστιοπλοικού φορώντας ένα φλις και έχωντας φάει γύρω στους 200 κουβάδες νερό. Από το αλάτι, τα χείλια μου είχαν γίνει σαν τον αράπηδων ή διαφορετικά σα να είχα φάει 4 τόνους ποπ κορν. Το να μπεις μέσα στο ιστιοπλοικό θα ήταν μια λάθος κίνηση, την οποία απέφυγα μετά μανίας, όχι όμως και ο αδερφός μου που ήταν για 45 λεπτά σε ορθή γωνία στη λεκάνη... Στην ακόλουθη φωτογραφία φαίνονται τα δικά μου δάχτυλα, και όχι της γιαγιάς μου, μετά από όλο αυτό το «ξύλο» (ναυτικός όρος για την περιγραφή του γεγονότος ότι έχεις φάει όλη τη θάλασσα στα μούτρα) που φάγαμε.
Πρέπει βέβαια να ομολογήσω ότι η γαλήνη που ένιωσα πιάνοντας λιμάνι δεν περιγράφεται. Εκεί νιώθεις πολύ survivor ρε παιδί μου.
Πληροφοριακά, το όλο τριήμερο κόστισε 50 ευρώ (συμμετοχή) και έγινε μέσω της γραμματείας Νέας Γενιάς (δηλώνεις συμμετοχή και κληρώνεσαι νομίζω). Όποιος έχει αντοχές ας το τολμήσει!

Musicologyy! (που λέει και ο Prince)

Δεν ξέρω τα μουσικά γούστα του καθενός αλλά εγώ ακούω σχεδόν αυστηρά (με ορισμένες εξαιρέσεις) «όχι ελληνική μουσική». Τέλοσπαντων, τελευταία ανακάλυψα δυο περιπτώσεις που μου έχουν κινήσει πάρα πολύ το ενδιαφέρον και θα σκάσω αν δεν τους διαφημίσω. Πρόκειται για δυο αδερφές (πραγματικές αδερφές ε) τις «Cocorosie» και έναν άλλο που λέγεται «Devendra Banhart» (λέει το «I feel just like a child»). Και οι δυο μου προέκυψαν ανεξάρτητα, αλλά την ίδια περίοδο, και μου ταίριαζαν σα στυλ μαζί, οπότε είχα φορτώσει το mp3 με κομμάτια τους και τους άκουγα συνδυαστικά.
Το αστείο είναι ότι ανακάλυψα ότι κάνουν κοινές εμφανίσεις (κολλητάρια δηλαδή) και ότι είχαν έρθει και Ελλάντα (άκουσον, άκουσον!!) και ότι είχαν παίξει μαζί στο Bios που μου αρέσει πολύ (και έχω αξιωθεί να πάω μόνο μια φορά να δω τους Raining Pleasure και που όποτε περνάω απέξω το γλυκοκοιτάω, μάλλον φταίει αυτό το πράσινο – μούχλα (ανακατέψτε αυτά τα δυο, προσθέστε λίγο νεράκι και θα βγει) χρώμα που έχει). Μα τι γκαντεμιά και αυτή, δεν μπορούσα να τους ανακαλύψω σούνερ??? Τέσπα, όποιος έχει μουσικές αναζητήσεις ας τους αναζητήσει στο νετ, ειδικά τα κορίτσια είναι άκρως ιδιαίτερα.