To blog το Ναυάγιο

Μιλάγαμε με τον tsita περί Αρλέτας και όταν είδα το ποστ που έλεγε οτι αφιερώνει το "Μπαρ το Ναυάγιο" στο blog μου, πήγε αμέσως ο νους μου στο κακό. Σπόντα για την εγκατάλειψη!
Δεν ήταν, αλλά ο συνειρμός μου φάνηκε πολύ καλός γιατί έτσι που το έχω αφήσει το καημένο...

Πως περνάει ο καιρός και ο άνθρωπος αλλάζει πρωτεραιότητες (οι αγάπες όμως μένουν). Τελευταία οι αναδρομές στο παρελθόν είναι πολλές (πως ήμανε και πως έγινα) και ήρθε και έδεσε με μια φωτογραφία που βρέθηκε στο φέσιμπουκ από το φροντιστήριο!
Δεν είχα ποτέ καμία, ούτε ήξερα πως υπήρχε και τα πρόσωπα των συμμαθητών μου κόντευα να τα ξεχάσω!

Και επειδή νόμιζα πως ήταν ιδέα μου, επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου: όλοι τότε ήμασταν ακόμα παιδιά! Λύκειου αλλά παιδιά. Τα ρούχα μας, τα αξεσουάρ μας, οι φάτσες μας το δείχνανε!
Σήμερα τα παιδιά δεν ειναι έτσι, αλλά μήπως μεγάλωσα και μου φαίνονται και μένα έτσι σα μεγαλοπαιδιά;

Αλλά τι μεγάλωσα; Αφού πάλι για διάβασμα πάω !