Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία... (2)

Σκεφτόμουν σήμερα αυτό που εμείς οι νεολαίοι βλέπουμε τους πιο γέρους πάντα με μια απέχθεια, όχι ως προς το άτομο τους, αλλά ως προς το πως είναι. Αυτό που λέμε το πως καταντάει ο άνθρωπος, όχι μόνο τα γηρατειά, τις καμπούρες, την ασχήμια, τα αχ και τα βαχ, αλλά αυτό που παύεις να είσαι φρέσκος και μοντέρνος, το ισοδύναμο της νεότητας δηλαδή.

Από την άλλη, και αυτοί όταν ήταν νέοι ήταν μοντέρνοι, μια χαρά emo ήταν. Δεν μπορεί, όλοι σκάγατε στα γέλια όταν βλέπατε στις παλιές φωτογραφίες τους γονείς σας με τα μαλλιά σα playmobil οι μπαμπάδες και με τις τζιν φούστες με κεντημένους ήλιους οι μαμάδες. Και τι έγινε και σιγά σιγά και το σταμάτησαν αυτό το χαρούμενο και νεανικό ντύσιμο?

Έπιασαν δουλειές, κάνανε παιδιά, έγιναν μαμά και μπαμπάς, πήραν βαθμούς από το σχολείο, πήγαν το παιδί στο γιατρό, πήραν προαγωγή, έχτισαν σπίτια. Ε και όλα αυτά προστάζουν μια σοβαροφανή εμφάνιση.

Όλο αυτό με απασχόλησε όταν συνειδητοποίησα οτι θα είχε πολύ πλάκα να δούμε πως θα ήταν τα σημερινά emo παιδάκια να γεράσουν και να παραμείνουν emo! Θα είχε πολύ πλάκα, αν και το άσπρο playmobil μαλλί έρχεται σε αντίθεση με τη φιλοσοφία των emo!

Στο πνεύμα όλων αυτών, με κάνουν πολύ ευτυχισμένη, σχεδόν εκστασιάζομαι από το θαυμασμό μου, όποτε βλέπω αυτά τα χαρούμενα "νιάτα" εκεί μπροστά από τον Άλιμο να χαίρονται τη ζωή τους, να την πίνουν ρε παιδί μου με μπόλικο αλατάκι!

Κυρία με τρομερό στράπλες μαγίω, συνοδευόμενο από σούπερ πορτοκαλί κολιέ και καραμαυρισμένη Μάη μήνα, τα λέει με τον αντρούλη της.

Πιο δίπλα, οι φίλες της τα λένε στρωμαστάδα στην παραλία με περιποιημένα τα κεφαλάκια τους! 

Γιατί, για μια ακόμα φορά:

Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία...

Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία...

Είδα Cocorosie χτες, σιγά μην δεν πήγαινα! Ωραία ήταν, από ντύσιμο έσκισαν πάλι: η άρια, όπως φωνάζουμε αυτή που τραγουδάει τα σοπράνο μέρη, φόραγε μια υπερμεγέθη κόκκινη αμάνικη μπλούζα του μπάσκετ και απο πάνω ένα κολλητό χρυσό μπουστάκι, δημιουργώντας έτσι ένα τρελό φόρεμα (!!!)

Και αφού τελείωσαν, είπαμε να πάμε στο Γκάζι. Και εκεί εσυνομώτησε το σύμπαν! Περιμέναμε μια παρέα έξω από ένα μαγαζί, μας είχαν στήσει (αχ αχ) και εκεί που χαζέμαμε ωραία και καλά, να σου! Πέρασε ο Φοίβος! Ο Δεληβοριάκος! 

Χαλαρός και άνετος, με το μπουφανάκι του στην πλάτη, να βολτάρει όπως ακριβώς τον φαντάζεσαι στο "Αυτή που περνάει" χιχι!

Βεβαίως βεβαίως, στα δευτερόλεπτα που πέρασαν για να καταλάβω αν σίγουρα ήταν αυτός, είχαμε βρεθεί πίσω από την πλάτη του να του χτυπάμε τοκ τοκ την πλάτη. Παρενθετικά, κάτι τέτοιο δεν είχα κάνει ποτέ ξανά στη ζωή μου, αλλά εκείνη τη στιγμή με έπιασε το σύνδρομο της παιδούλας που θέλει να εκφράσει θαυμασμό και συμπαράσταση στον καλλιτέχνη και να ζητιανέψει, ω τη ντροπή, για ένα αυτόγραφο.

Το μόνο που έχω να πω είναι οτι ήταν υπερυγενέστατος, άνετος, φιλικός και άξιος της αύρας των τραγουδιών που γράφει. Αυτόγραφο δεν πήρα, ελλείψει στυλό, αλλά μου έμεινε η ικανοποίηση και το τρομερό συναίσθημα που σου αφήνει το να πεις το ευχαριστώ σου και το μπράβο σου σε έναν άνθρωπο που δε σε ξέρει αλλά σε έχει πλησιάσει τόσο πολύ με τα τραγούδια του.

Αν και λαικό, εδώ ένα απίστευτο κομμάτι με ΥπέΡοχουΣ στίχους :

Γιατί τελικά, η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία...

Ωραίο Νέο Αίμα

Ήθελα καιρό να πω μια κουβέντα για 2 κορίτσια που μου βγάζουν το ίδιο vibe και με ενθουσίασαν πολύ και οι δύο όταν τις πρωτοείδα/άκουσα:

1. Είδα το Juno, τι υπέροχη ταινία. Η Ellen Page τα δίνει όλα, απίστευτα τυπάδικη ερμηνεία για μια ταινία που πήρε και Οσκαρ σεναρίου (δικαίως πιστεύω, πολύ καλογραμμένο).

2. Από την άλλη, άκουσα τη  Soko (Stéphanie Sokolinski) πριν κανά μήνα και δεν μπορώ να ξεκολλήσω από την τρομερή και μπερδεμένη αγγλογαλλική προφορά με την οποία τραγουδά/μιλά στο κομμάτι "I'll kill her".

GoGo Girls!

Δεν έχω πίεση!

Που πάει ο άνθρωπος, σε τι κόσμο θα έρθουν τα παιδιά μας?

Τι έπαθε αυτή θα λέτε, αλλά μόλις γύρισα στο λατρεμένο μου σπιτάκι από το νοσοκομείο. Έκανα επέμβαση αδιάφορων για εσάς λεπτομερειών αλλά με αποτέλεσμα stylish τυλιγμένο κεφάλι τενίστριας. Πολύ μου πήγαινε θα το υιοθετήσω και τώρα το καλοκαίρι να είμαι τυλιγμένη με τουρμπάνι!

Τελικά, that girl needs therapy και είμαι 25 χρονών και έχω κάνει ήδη 4 εγχειρήσεις για άσχετα πράγματα που ανακαλύπτει ο κάθε άνθρωπος για το σώμα του και την κεφάλα του έτσι στο πουθενά!

Το μόνο σίγουρο είναι οτι πίεση δεν έχω. Είναι κάτι και αυτό!

Και τι περίεργο αυτό το συναίσθημα που μέσα σε μια μέρα εξοικειώνεσαι τόσο με την κοπέλα του διπλανού κρεββατιού μέχρι και που μιλάς για τα πιο προσωπικά πράγματα. Αλλά μετά που φεύγεις, είσαι τόσο ανακουφισμένη δεν θα τη δεις άλλο και αυτή εσένα και τον πόνο σου, γιατί και αυτός τελειώνει.

Τέλοσπαντων, είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι σπιτάκι μου!

Φυσικά, έτσι για διάλλειμα στο νοσοκομείο χτύπησα και μια φωτό ενός τελείως χάλια παπουτσιού!

Αντε, στην υγειά μας!

Η στιγμή λίγο πριν...

κάποιοι να φάνε τα μούτρα τους.

Η θεία η Μαριώ θα μπορούσε να πηγαίνει και περπατώντας από πίσω...

Και μετά λένε πως γίνονται τα ατυχήματα! Α ρε Ελλάδα, με τρέλα και κορδέλα!