PS. Λευτεριά στο Geli!
Και πραγματικά δεν το κάνω επίτηδες, αλλά πάλι για τη Γερμανία θα μιλήσω.
Τελικά η πραγματικότητα από μόνη της δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι εκεί δείχνουν την αρχή για πολλές αλλαγές (καλές και κακές) που θα έρθουν σιγά - σιγά στην καθημερινότητα μας.
Διάβασα στις εφημερίδες πως υπάρχει ιστοσελίδα (www.erento.com δεν καταλαβαίνω λέξη, είναι στα γερμανικά) μέσω της οποίας μισθώνονται εθελοντές διαδηλωτές κάθε ηλικίας για να μετάσχουν σε κοινωνικές ή πολιτικές συγκεντρώσεις. Νοικιάζονται με την ώρα ή με τη μέρα (άραγε και με τις καρπαζιές?) και με κόστος 10 έως 30 ευρώ την ώρα ή 145 ευρώ την ημέρα. Οι τιμές κυμαίνονται καθώς υπάρχει δυνατότητα επιλογής συγκεκριμένων χαρακτηριστικών διαδηλωτών ανάλογα με το βάρος, το ύψος, τη γλώσσα ομιλίας… Φτιάχνεις δηλαδή το προφίλ των ανθρώπων που θα διαδηλώσουν.
Το site προμηθεύει επίσης ντουντούκες, ειδικά οχήματα και στολές (σε περίπτωση που δεν είσαι και τόσο οργανωμένος) ενώ διακατέχεται και από κοινωνική ευαισθησία λέει καθώς δε μισθώνει διαδηλωτές για να συμμετάσχουν σε ρατσιστικές ή ξενοφοβικές συγκεντρώσεις.
Οκ, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι πλέον χάνεται το νόημα της πλειοψηφίας και άρα της δημοκρατίας. Εξαγορά ουσιαστικά της στάσης ζωής μας, παραπλάνηση της πραγματικότητας και κατευθυνόμενη καθοδήγηση των πραγμάτων, απλό marketing!
Το ζήτημα είναι με ποιό νομικό πλαίσιο θα διασφαλιστεί το πραγματικά «ζωής και θανάτου» δικαίωμα των ανθρώπων να διαδηλώνουν και να εκφράζουν την αντίδραση τους και τη θέση τους απέναντι σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας…
(Είσαι σίγουρος οτι θες να πας στη δουλειά? Ξανασκέψου το, υπάρχουν και άλλες, πιο ενδιαφέρουσες ιδέες...)
Μια μόνο λεπτή γραμμή χωρίζει πραγματικότητα και φαντασία. Στο πάνω διάζωμα να κοιτάτε εσείς!
Έστω τώρα an other person. Σε αυτόν, αρέσει πάρα πολύ το τσιγάρο. Καπνίζει πριν τον καφέ το πρωί, μετά τον καφέ, στο διάλειμμα στη δουλειά, μετά το φαγητό, πριν το σεξ, βεβαίως μετά το σεξ κλπ… Βρίσκεται και αυτός στο ίδιο φαστφουντάδικο (not again..) που είμαι και γω για να φάει (όχι εμένα). Όπως πάντα, μόλις τελειώσει το φαγητό του ανάβει ένα τσιγαράκι. Για να κάνει αυτός αυτό που τόσο πολύ του αρέσει (και δικαίωμα του είναι να κάνει ότι ακριβώς γουστάρει) εγώ είμαι υποχρεωμένη αρχικά να σκυλοβρωμίσω. Είμαι υποχρεωμένη, αν και είμαι ολοκάθαρη, με τα ωραία μου μυρωδάτα μαλλάκια και τα φρεσκοπλυμένα ρουχαλάκια μου, να ποτίσω από τσιγαρίλα, χωρίς τη θέληση μου. Επιπλέον, και πολύ σημαντικότερο, υποχρεώνομαι στο παθητικό κάπνισμα που μου επιβάλλει αυτός ο άνθρωπος χωρίς τη συγκατάθεση μου (με το δεδομένο ότι δεν είναι κάποιος φίλος μου που μπορεί να έχω επιλέξει να κάνω κάποια υποχώρηση).
Σε αυτήν την περίπτωση όμως, που είναι πολύ χειρότερη από τον παραλληλισμό με την κέτσαπ, κανείς δε μου δίνει το αυτονόητο του δικαιώματος μου να διαμαρτυρηθώ και αυτομάτως να βρω το απόλυτο δίκιο μου στο γεγονός ότι καταπατούνται τα δικαιώματα μου και τα «ατομικά σύνορα» που καθένας μας οφείλει να προσέχει να μην ξεπεράσει παρενοχλώντας έτσι τους συνανθρώπους του.
Πως θα αντιμετωπιζόμουν αν σηκωνόμουν και απαιτούσα σε αυτό τον κλειστό χώρο να σβήσουν το τσιγάρο τους όλοι, ένας προς ένας? Στάνταρ, θα με κοιτούσαν όλοι σα να είμαι η τρελή του χωριού.
Δεν το παίζω ξαφνικά όσια Μαρία (ούτε Μαρία η άσχημη ;-)), αλλά νομίζω ότι έχει παρατραβήξει αυτός ο παγιωμένος τραμπουκισμός και η καλομαθημένη συμπεριφορά από τη μεριά των φίλων καπνιστών. Το γεγονός ότι είναι πάρα πολλοί στον αριθμό δε σημαίνει ότι έχουν και το δίκιο με το μέρος τους.
Δεν γίνεται να σεβαστούν και αυτοί το δικαίωμα μας να αναπνέουμε ελεύθερα και να μυρίζουμε όπως επιλέγουμε να μυρίζουμε…;
Γνωρίζω ότι πάρα πολλοί από εσάς πιθανόν να είστε καπνιστές, και μπορεί να σας κακοφανούν όλα τα παραπάνω, αλλά… για αυτό τα γράφω.
Μήπως συγκινηθήκατε λίγο να μας σεβαστείτε και μας τους άκαπνους??
Έχω την αίσθηση πως δεν έχει νόημα να μπει κανείς στη διαδικασία να κριτικάρει το 2, πρέπει απλά να πας να το δεις. Είναι τροφή για το μάτι. Φοβερές τεχνικές, όλα δουλεμένα μέχρι και να βγει και το τελευταίο χιλιοστό του σώματος του κάθε χορευτή (22 άντρες ήταν) από τη σκηνή. Δεν αισθάνθηκα σε καμία περίπτωση ότι ασχολήθηκε με τις σχέσεις μεταξύ των ομοφυλοφίλων. Το έργο ουσιαστικά τονίζει τη μοναξιά, την πάλη για επαγγελματική επιβίωση, τον έρωτα που έρχεται και κάποιος από τους δύο πάντα είναι πιο αδύναμος (υπέροχη σκηνή αυτή με τους δύο άντρες που τρέχουν στους διαδρόμους να προλάβουν ο ένας τον άλλο) και συνολικά την αέναη επανάληψη όλων αυτών που μας επιβάλλεται από κάτι ανώτερο μας.
Στη διάρκεια των γιορτών επίσης είχα σα στόχο να βάψω το δωμάτιο μου γιατί το είχα πολύ καιρό στο νου μου. Ήταν που ήταν τσίρκο (είχε μπλε, κίτρινο, σιελ και ένα άκυρο σωμών που αποτέλεσε το πρώτο πράγμα που ήθελα να εξαφανίσω), το έκανα ότι να ναι, καθώς του πρόσθεσα λίγο λιλά και λίγο φιστικί – λαχανί!
Και πάλι πολύ το αγαπώωωωω και είμαι πολύ περήφανη για αυτό για αυτό και σας το δείχνω, όσο και αν το θεωρούν σούργελο οι περισσότεροι! (Κουράστηκα πάαααρα πολύ για να το βάψω ε, άσε που τα έκανα όλα σκατά μέσα στο δωμάτιο)
Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, μετά τα κλασικά οικογενειακά γλέντια, πήγα σε ένα μεγάλο πριβέ πάρτι της παρέας σε ένα αρκετά γνωστό χώρο. Ήταν πάρα πολύ ωραία, μόνο που εκεί ήταν και ο πρώην μου με μια κόκκινη σατέν σημαδούρα με μαλλιά τοστιέρα…. Τουλάχιστον ο χώρος είχε και ωραίες παρουσίες όπως η κυρία που όπως καταλαβαίνεται ήρθε με το κομπινεζόν, ένα ξεχειλωμένο και ξεχειλίζον κομπινεζόν.
Τη δεύτερη μέρα του χρόνου ο δήμος Μοσχάτου έπαιζε όλη μέρα το cd του Φοίβου Δεληβοριά που αγαπώ πολύ και ήταν αγαπημένο και του ex. Κακόγουστο αστείο.. Πόσο λάθος επιλογή του δήμου, πόσο λάθος επιλογή και η δική μου!
Απομυθοποίηση όλων για το 2007 λοιπόν!
Posts
