Stylish Athens!

Πολύ με αναζωογονούν οι περιποιημένοι άνθρωποι, ή μάλλον καλύτερα οι άνθρωποι "έχω στυλ, έχω άποψη". Και τους καμαρώνω όποτε τους βλέπω.
Πραγματικά νομίζω πως όσο έχει η εποχή μας αυτό το too in fashion κλίμα, άλλο τόσο έχει και το too in stress κλίμα. Και αυτό σημαίνει πως όσοι κυκλοφορούν με τη δική τους προσωπική πινελιά - αισθητική, και μάλιστα πρωί - πρωί, είναι αξιέπαινοι.

Δεν είναι τόσο εύκολο σήμερα να έχεις την ψυχραιμία και κυρίως το χρόνο ώστε να είσαι χαλαρός και να "τυλιχτείς" με το κατάλληλο "περιτύλιγμα". Και είναι η κορδέλα νομίζω που κάνει τη διαφορά (Aν δε το έχεις καταλάβει που το πάω, προσπαθείς να γίνεις ένα όμορφο δώρο για τους άλλους!!).
Και οι πρωταγωνιστές της φωτογραφίας έχουν διαλέξει πολύ ωραίες "κορδέλες"!
Η κυρία, μιας κάποιας Χ ηλικίας, με το χοντρό άσπρο σκελετό, νομίζεις ότι βλέπει 3D animation ταινία!
Ο νεαρός, βγαλμένος από φωτογράφηση με ARMANI κοστούμι, με τα χάιτεκ λαχανί ακουστικά του!
Τα κολλητάρια, πολύ πιθανό με τόπο διαμονής την Κηφισιά, με τις ασπρόμαυρες, op art, ριγέ - πουα μπλούζες τους!
Και αυτό το δείγμα, το μικρό θα έλεγα δείγμα, μέσα στις συγκοινωνίες.
Για μένα αυτά έχουν τη σημασία τους. Με κάνουν να ονειρεύομαι, να μας «βλέπω» σαν ένα κόσμο που μπορεί κάποτε να γίνει σαν αυτόν των φουτουριστικών κόμικ. Έναν κόσμο ζωντανό, τουλάχιστον για τα μάτια μας. Και αυτό βοηθάει σίγουρα και το μυαλό μας.
Δώστε λίγο χρόνο να βρείτε τη δική σας «κορδέλα»!

DEAL or NO DEAL?

Λόγω επαγγέλματος, οι περισσότεροι φίλοι μου από τη σχολή ταξιδεύουν αρκετά στον κόσμο μας. Μια εξ’ αυτών είχε την «τύχη» να πάει στην Αλβανία τις προηγούμενες μέρες. Πολύ επιγραμματικά, μου είπε ότι υπάρχει πολύ φτώχια, πράγμα που όλοι το γνωρίζουμε, και ότι η εικόνα που πήρε ήταν σα να ήταν στην Ελλάδα του 60, όπως την ξέρουμε από φωτογραφίες μόνο εμείς.
Έμεινε σε ξενοδοχείο των 120 Ε τη βραδιά, αλλά ήταν λέει σχεδόν το πιο χλιδάτο από όλα όσα είχε πάει στην Ευρώπη, ενώ υπολόγισε ότι στην Αθήνα θα κόστιζε περίπου 400 Ε τη βραδιά.
Εκείνο που βοηθάει στο να κατανοήσει κανείς λίγο πιο εύκολα και πιο «αμάσητα» την κατάσταση είναι το μεγάλο ποσό που δίνουνε στο αντίστοιχο εκεί DEAL.


10.000 Europoula mono!

PS1. Καταλαβαίνετε ότι μετατρέπω σε spy ακόμα και τους γύρω μου, έχω αρχίσει να γίνομαι πολύ κουραστική….

PS2. Ξέρει κανείς να μου πει γιατί η λίστα με τους Bloggers που υποδεικνύω, εμφανίζεται 3 και 4 φορές ανάλογα με τα κέφια της??? Όχι, δεν το κάνω εγώ για στυλ, αν και στην αρχή μου φάνηκε αρκετά αστείο και συμπαθητικό. Τώρα όμως, έχω αρχίσει να τα παίρνω στο κρανίο, ή κάνω ή δεν κάνω κουμάντο εδώ μέσα!

Το μοναδικό μου post στα Agglika!

After Nuntius invitation, and sorry for my English…

1.Do you like the look and the contents of your blog?
About the look: I like my photo (funny, isn’t it?), I like colors, but generally, I think the whole blog is a little untidy.
When it comes to contents: I love them, because I choose them! To be honest, sometimes I think that they may seem a little bit non – serious and superficial, but that is what I aim at. I want to help people laugh and relax.

2.Does your family know about your blog?
No. Especially my parents, I don’t think would even care. They aren’t “internet guys”.

3.Can you tell your friends about your blog? Do you consider it a private thing?
Some friends very close to me know about it, but they don’t seem to be interested. My blog is something that is mine, so I believe that my best friends should know about it, it is a part of what I am and what I do. Only that way they know who I really am. Then, for the rest of the people I know, my blog is something too personal to tell them already about it.

4.Do you just read the blogs of those who comment on your blog? Or do you try to discover new blogs?
I do both!

5.Did your blog positively affect your mind? Give an example.
My blog makes me happy when I can make happy those who read it. That’s enough positive I think!

6.What does the number of visitors to your blog mean? Do you use a traffic counter?
Ok, it is something that I used to check, mainly when I started bloging, but now what counts for me is posting.

7.Do you imagine what other bloggers look like?
I think that I am largely affected by their photos. When the photo doesn’t help, I think I manage to create just a “mood” about them, nothing more.

8.Do you think blogging has any real benefit?
At the moment, I believe that the real benefit is the possibility to communicate with more people than those you could meet in your real life.

9.Do you think that the blogosphere is a stand alone community separated from the real world?
No, we are part of the real world so the blogosphere is a part of the real word too.

10.Do some political blogs scare you? Do you avoid them?
No. I read them and most of the times I feel really uninformed or insensible. This is why some times I avoid reading them. I prefer using blogs for making me happier.

11.Do you think that criticizing your blog is useful?
Yes, why not. But I think that criticizing is a situation that could disturb the balance of our blogosphere, something not good.

12.Have you ever thought about what would happen to your blog if you died?
Nothing I think.

13.Which blogger has had the greatest impression on you?
I think it might be Gelial, because of his brainy and smart humour.

14.Which blogger do you think is the most similar to you?
I can’t choose, I don’t know, it maybe Trilian or Switchblade Sister…

15.Name a song you want to listen to?
Generally, a lotttttt, this period: James Morrison - The Pieces Don’t Fit Anymore.

16.Tag some people
Let’s say Gelial, Loop, Trilian, Snikolas, Switchblade Sister, Crucilla, Fight Back (Nuntius and Bururburu are already tagged).

Με θέμα την Κίνα, ή όχι ακριβώς…!

Τελικά μάλλον ισχύει αυτό που λένε ότι ο κόσμος είναι πολύ μικρός, γιατί δεν εξηγείται διαφορετικά το ότι πάλι είδα τον Κινέζο! Ποιόν Κινέζο? Μα αυτόν!
Το άσχετο είναι ότι τον είδα και εγώ την προηγούμενη Πέμπτη το απόγευμα στην Ομόνοια (αυτό πάει στον Περιγλώσσιο που μου δήλωσε ότι επίσης τον είδε την Πέμπτη στην Ομόνοια!).


Και ήταν μεγάλος ο πειρασμός, καθώς πήγε και στάθηκε τόσο κοντά μου που δεν μπορούσα να μην αποτυπώσω από κοντά το στυλ του. Ε, ιδού τα «ενσταντανέ»…



Πλέον το μόνο που είναι φανερό είναι ότι, Κινέζος ΔΕΝ είναι ο άνθρωπος!

Κινέζοι όμως ήταν οι κύριοι των φωτό παρακάτω. Παρασκευή βράδυ κάνω ζάπινγκ και πέφτω στην ΕΤ1 (με συχνότητα επιλογής κατά το ζάπινγκ 1/50). Ασπρόμαυρη ταινία κινεζικής προέλευσης. Δυο λεπτά νεαρά αγόρια, γυμνά, παλεύουν (??) μεταξύ τους… Ή μάλλον όχι..? Μήπως? Όχι ρε.. Ε τότε, αυτός εκεί τι σφίγγεται?


Τελικά το χωνεύω ότι μάλλον έπεσα σε σκηνές σεξ και μάλιστα έπεσα στις δυο πιο δημοφιλείς στάσεις των γκει: όραλ και μπάκγουορντς…
Οκ, δεν είδαμε τα tools επί το έργω, αλλά από το όλο γύρισμα δεν έλειπε τίποτα, όλα γινόντουσαν λαιβ εκείνη τη στιγμή σίγουρα…
Δεν έδωσα την ευκαιρία στην ταινία για κάτι παραπάνω, οκ, μπορεί να ήταν και καλή, καμιά αξιόλογη κουλτουριάρα. Μόλις εντόπισα ότι λεγόταν «ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ» (HAPPY TOGETHER) και ότι οι δύο πρωταγωνιστές έχουν παίξει πάρα πολλές φορές τους γόηδες στον κινεζικό σινεμά (Μου φάνηκε, λοιπόν, διασκεδαστικό να τους κάνω εραστές στην οθόνη», λέει ο σκηνοθέτης). Δεν άντεξα όμως να δω ούτε ένα πλάνο παραπάνω, ήταν πραγματικά αηδιαστικό, χωρίς να θέλω να προσβάλλω τους γκει ρίντερς και τη σεξουαλική τους ζωή….
Μπράβο η ΕΤ1… Δεν το ήξερα ότι έχουμε τόσο προοδευτική κρατική τηλεόραση…

Νι όπως λέμε ΕπικίνδυΝη!

Είμαι Νι! Όχι όπως Νινι, αλλά όπως λέμε Νικολάκης!
Είμαι νέα οδηγός και άμα με πετύχετε στο δρόμο με το τεράστιο άσπρο ΝΙ (στην αρχή έλεγα να βάλω πάνω στο αυτοκίνητο μια σχάρα με ένα τεράστιο Ν με λαμπάκια που αναβοσβήνουν, σαν αυτά που έχουν γύρω γύρω οι καθρέφτες στα καμαρίνια των καμπαρέ, οι ταινίες τα δείχνουν αυτά, εγώ δεν ξέρω τίποτα…), μη με αποπάρετε και μη με εκμεταλλευτείτε επειδή θα με βρείτε καλή και φοβιτσιάρα (χέστρα στην αργκώ)!

Στα πλαίσια της ασχετοσύνης μου, κανονίζουμε το ΣΚ συγκεκριμένες οδηγικές αποστολές / στόχους προς υλοποίηση. Αυτό το Σάββατο έπρεπε να πάω να πάρω μια φίλη από τον Άγιο Ιωάννη και να πάμε στα ΙΚΕΑ.
Καλά, έφτασα στο σπίτι της, αφού έπαθα 8 εγκεφαλικά, μετά με έβαλε στη φιλολάου για να πάθω άλλα 9,5 εγκεφαλικά και στο τέλος, μπήκαμε αττική οδό οπότε και όλα γίναν λίγο ευκολότερα, αν και είμαι γενικά τόσο προσηλωμένη που δεν μπορώ να δω τις μούτζες που μπορεί να τρώω επειδή δεν πάω με πάνω από 90, άντε 100 στο τσακίρ κέφι.
Τέσπα, πλησιάζοντας στα ΙΚΕΑ, ω ναι, η κλασική γκαντεμωγωγώ, βλέπουμε ανακοίνωση πάνω στην αττική ότι υπάρχει «Κυκλοφοριακή συμφόρηση στα ΙΚΕΑ»! Θα μου πεις, τι περιμένεις και συ, πας σαββατιάτικα στα ΙΚΕΑ, τι θες να γίνει; Ε, καθημερινές μετά τη δουλειά, κοιμάμαι όρθια, σιγά μην πλακωθώ να οδηγώ! Ε και στο κάτω κάτω, κλασική Ελληνίδα δεν είμαι και γω, πότε να πάω;;;;;

Με θάρρος και τόλμη, φτάσαμε στο πάρκινγκ όπου γινόταν «λε πανίκ» και παρκάραμε σε μια αλάνα με χαλίκια (πάει το αμαξάκι μου) στα αριστερά του επίσημου πάρκινγκ. Ω τι χαρά, τι ευτυχία, φτάσαμε σώες και παρκάραμε κιόλας!
Περνώντας ανάμεσα στα αυτοκίνητα για να φτάσουμε στην είσοδο, βλέπω ξαφνικά κάτι άσπρο να κουνιέται μέσα σε ένα αυτοκίνητο. «Κέσκε σε σα?» (τι είναι αυτό;, γαλλιστί) ρωτάω. Σκυλί μου απαντάει η φίλη μου!

Το σκυλάκι περιμένοντας απεγνωσμένα το φιλόζωο ιδιοκτήτη του, αγναντεύει προς τα ΙΚΕΑ

Μιλάμε ότι έχουμε ξεφύγει παντελώς… Ήρθε η άλλη (βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως ήταν γυναίκα) να ψωνίσει και άφησε το σκυλί μέσα στο αυτοκίνητο; Εγώ τα σκυλιά και τα γατιά δεν τα συμπαθώ, δηλαδή για να να είμαι ειλικρινής, κυρίως τα φοβάμαι, σκιάζομαι! Άλλα, νομίζω λέω, πως έχω λίγο πιο ανεπτυγμένα φιλοζωικά συναισθήματα από κάποιους δήθεν φιλόζωους….