Τζιά ή Κέα, έλα με παρέα

Η πρώτη μου καλοκαιρινή εξόρμηση ήταν στην Τζιά και δεν έχω να παραθέσω οφθαλμόλουτρο παραλιών και γραφικοτήτων γιατί απλά ήμουν πολύ λιώμα για να κυνηγάω τέτοια εσταντανέ.
Το ξεκαθαρίζω για να μη θεωρηθεί πως αυτά λείπουν από τη γλυκιά και ανέμελη Τζιά που συνιστώ ανεπιφύλακτα για ολιγοήμερες αποδράσεις, συνοδεία όμως αμαξιού που δεν το πολυλυπάσαι (πολύ χωματόδρομος, η παραμονή στο νησί μετριέται από τα στρώματα σκόνης του αμαξώματος).

Καθαρά νερά σε οργανωμένες και μη παραλίες, καλό φαγητό αλλά ακριβό και γενικά μια πολύ εντυπωσιακή αίσθηση οτι στο νησί είμαστε λίγοι, παρά το οτι ήταν 15 Αύγουστος, πράγμα πολύ χαλαρωτικό.

Και πέρα από τα βασικά, η χώρα της Τζιάς, η Ιουλίδα, στην ενδοχώρα του νησιού και πολύ ψηλά με θέα στο απέραντο της θάλασσας ήταν το κερασάκι στην τούρτα καθώς θύμιζε χειμερινό προορισμό (σαν το Πήλιο) πράγμα που δεν περιμένεις να συναντήσεις σε ένα κυκλαδίτικο νησάκι.

Το λοιπόν:
Τα (μισητά) σύγχρονα crocs μαζί με τα αγαπητά αρχαία σανδάλια κάνουν παρέα.


Μερικά συμπαθητικά γραμματικά στυγμιότυπα:




Για το τέλος, τρομερένιο τουρμπάνι ενώ για τους πιο παρατηρητικούς η στιγμή αυτή είχε μια πιο ενδιαφέρουσα ενασχόληση:


Πάω Αντίπαρο αύριο! Αν έχετε καμία οδηγία να δώσετε περιμένω!